Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Και ο εκφοβισμός καλά κρατεί εκτός σχολικής επικράτειας…

   Συνηθίσαμε να μιλάμε για τον σχολικό εκφοβισμό που εκδηλώνεται από μαθητές προς μαθητές εντός σχολικού χώρου με όλο το φάσμα των εκφάνσεών του και δεν έχουμε αντιληφθεί ότι το φαινόμενο δεν περιορίζεται μόνο στο σχολείο αλλά έχει περάσει και εδραιώνεται οπουδήποτε υπάρχουν παιδιά σχολικής ηλικίας.


   Αυτό το καλοκαίρι έγινα μάρτυρας και παρατηρητής αρκετών τέτοιων περιστατικών σε πλατείες χωριών, σε ανοιχτούς χώρους συνοικιών, σε θερινούς προορισμούς. Το ευτράπελο που επιβεβαιώνει την παραπάνω διαπίστωση είναι ότι ολοένα και περισσότερα παιδιά αντί να απολαμβάνουν το παιχνίδι, την ομαδικότητα, τη συντροφικότητα, τη φιλία, την ανεμελιά και την αφέλεια της παιδικής τους ηλικίας, επιδίδονται με επαναληπτικό τρόπο εν είδει εφαρμογής των μαθημάτων που έμαθαν κατά τη διάρκεια του «επαχθούς» σχολικού έτους που πέρασε,σε πράξεις διάκρισης των «άλλων» παιδιών. Απομόνωναν τον «ανώριμο» μικρότερο (ακόμη κι αν η ηλικιακή διαφορά ήταν ένα ή δύο έτη), περιθωριοποιούσαν τον λιγότερο ικανό στα αθλητικά παιχνίδια, αυτόν που είχε έρθει για πρώτη φορά αυτό το καλοκαίρι στον κοινό τους χώρο, αυτόν που δεν ήθελε να εφαρμόσει κατά γράμμα το ημερήσιο πρόγραμμά τους, αυτόν που πρότεινε κάτι καινοφανές, μια νέα ιδέα, ένα διαφορετικό παιχνίδι. Γενικά, απέρριπταν οτιδήποτε διαφορετικό απ’ αυτό που είχαν θεσμοθετήσει «οι ταγοί» της παρέας που οι υπόλοιποι πρέπει να υπακούν τυφλά και χωρίς σκεπτικισμό.




   Και ο εκφοβισμός καλά κρατεί εκτός σχολικής επικράτειας… Άσκηση λεκτικής βίας με βαρείς χαρακτηρισμούς-ταμπέλες. Ανέβασμα φωτογραφιών στο Facebook με περιπαικτικά σχόλια και φυσικά εν αγνοία του ενδιαφερόμενου. Άσκηση σωματικής βίας με πληγές σωματικές αλλά και ανεπούλωτα τραύματα στην ψυχή του θύματος σε πρώτο χρόνο αλλά και του θύτη μακροπρόθεσμα. Εξάλλου, στον εκφοβισμό όλοι όσοι εμπλέκονται, ακόμη και οι βωβοί παρατηρητές, είναι θύματα.

   Και το διακύβευμα. Όταν συζήτησα με γονείς και συναδέλφους για τα συγκεκριμένα περιστατικά οι περισσότεροι απάντησαν με επηρμένη βεβαιότητα: «Τα δικά μας παιδιά δε βρίζουν, δε χτυπούν και σε καμία περίπτωση δεν εμπλέκονται σε πράξεις εκφοβισμού και βίας». Και ο δικός μου προβληματισμός: όταν εμείς οι ίδιοι, οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, εθελοτυφλούμε στο υπαρκτό πρόβλημα πώς περιμένουμε να αντιμετωπιστούν τα κρούσματα σχολικής βίας που με ηχηρό τρόπο πολλές φορές προβάλλονται από τα Μέσα Ενημέρωσης; Με μετάθεση ευθυνών από τους γονείς στους εκπαιδευτικούς και το αντίστροφο; Και βέβαια είναι εξαιρετικά εύκολο να αποποιούμαστε τις ευθύνες μας και ασύγκριτα ανακουφιστικό να τις μεταθέτουμε σε άλλους. Πάντα φταίει «ο άλλος»!

   Μέσα στην προσπάθειά μου να καταλάβω αλλά και να αντιμετωπίσω ανάλογες καταστάσεις, παρόμοιες με αυτές που περιέγραψα παραπάνω, θέτω ερωτήματα βασανιστικά για όλους μας: Μήπως θα έπρεπε να πρυτανεύσει η λύση της ουσιαστικής προσέγγισης των παιδιών; Η συζήτηση και ο απροκατάληπτος διάλογος μαζί τους, η εκδήλωση του  ενδιαφέροντός  μας γι’ αυτά όχι με την αγορά του ακριβού tablet τελευταίας τεχνολογίας, αλλά του γνήσιου ενδιαφέροντος, ώστε να αφουγκραστούμε τα μηνύματα της ψυχής τους, να είμαστε δίπλα τους κάθε φορά που μάς χρειάζονται και μάς χρειάζονται συχνά ακόμη κι αν δεν το εκφράζουν άμεσα. Τα μάτια τους είναι ο αψευδής μάρτυρας της ανάγκης τους και ο γονέας και ο εκπαιδευτικός τότε πρέπει να προστρέχει για βοήθεια κι όχι για κήρυγμα και νουθετήσεις ηθικοπλαστικού χαρακτήρα.

   Τα παιδιά μάς θέλουν δίπλα τους. Ίσως αυτή «η καλή πρακτική» να μάς οδηγήσει να γνωρίσουμε καλύτερα τα παιδιά μας και να δρομολογήσει λύσεις για τον περιορισμό έως και την εξάλειψη του εκφοβισμού μέσα και έξω από το σχολείο.

Ελένη Παπαδοπούλου 16/08/2014

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΚΡΙΑΡΑΣ: Ο ζηλωτής της γλώσσας

 Με αφορφή τον θάνατο του Εμμανουήλ Κριαρά ας διαβάσουμε το άρθρο του καθηγητή κ. Χαραλαμπάκη. Καλό ταξίδι μεγάλε Δάσκαλε!

Ο ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΚΡΙΑΡΑΣ δεν είναι μόνο δεινός φιλόλογος, πρωτοπόρος νεοελληνιστής και συγκριτικός γραμματολόγος, αλλά και ρηξικέλευθος λεξικογράφος, ο οποίος συνδυάζει την απαραίτητη βαθιά παιδεία και καλλιέργεια με τον στέρεο θεωρητικό και πρακτικό οπλισμό.Ως homo universalis διαθέτει αξιοθαύμαστο φιλολογικό υπόβαθρο που του επιτρέπει
να κινείται με άνεση σε πληθώρα επιμέρους γνωστικών αντικειμένων και να εποπτεύει το αχανές φιλολογικό πεδίο με σιγουριά και αυτοπεποίθηση,η οποία διαφαίνεται πίσω από τις γραμμές του συνετού και άριστα τεκμηριωμένου επιστημονικού του λόγου.Με το εκπληκτικό σε εύρος και ποιότητα ερευνητικό του έργο, με το σπάνιο ήθος, την παρρησία
και σεμνότητά του,με τη νηφάλια αγωνιστικότητά του για την καθιέρωση της δημοτικής και τη βελτίωση της ποιότητας του νεοελληνικού λόγου, όπως και με τη γενικότερη ακαδημαϊκή, εκπαιδευτική και κοινωνική του προσφορά, ανήκει, με ομόθυμη επιδοκιμασία, στη χορεία των Διδασκάλων του Γένους,τιμής που ελάχιστοι απολαύουν εν ζωή.
Ο Εμμανουήλ Κριαράς αποτελεί ακραία περίπτωση χαλκέντερου ερευνητή. Εχει καλύψει ερευνητικά μια περίοδο χιλίων χρόνων (11ος20ός αιώνας) σε ένα ασυνήθιστα ευρύ φάσμα γνωστικών αντικειμένων. Και ως δάσκαλος υπήρξε χαρισματικός. Δίδαξε σε διάφορα Πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αυστραλίας. Διακρίθηκε ως εκδότης βυζαντινών και μεταβυζαντινών κειμένων και έργων της κρητικής γραμματείας. Ξεχωρίζουν τα Βυζαντινά ιπποτικά μυθιστορήματα, Το Ανακάλημα της Κωνσταντινόπολης, η Λεηλασία της παροικίας της Πάρου, ο Γύπαρις και η Πανώρια του Γ. Χορτάτση. Η συμβολή του στην επτανησιακή γραμματεία είναι μεγάλη. Το βιβλίο του Διονύσιος Σολωμός, ο βίος και το έργο (1957, 2η έκδ. 1972) έχει χαρακτηριστεί «κλασικό κείμενο». Ο Κριαράς έχει ένα ακόμα προνόμιο: είναι ο εισηγητής της συγκριτικής γραμματολογίας στην Ελλάδα. Τα πολυπληθή δημοσιεύματά του για τη δημοτική γλώσσα και τον δημοτικισμό επιβεβαιώνουν τη βαθύτατη παιδεία, τη διορατικότητα και την ευαισθησία του σε θέματα χρήσης της γλώσσας. Η μονογραφία του Ψυχάρης. Ιδέες, αγώνες, ο άνθρωπος (2η έκδ., 1981) είναι υποδειγματική στο είδος της. Στο Ανθολόγιο Ψυχάρη (2007) φωτίζει κατά τον καλύτερο τρόπο πτυχές του έργου του. Ο Κριαράς άσκησε αποτελεσματική γλωσσική πολιτική, υποδεικνύοντας τρόπους εξόδου από τη «γλωσσική σύγχυση». Τα βιβλία του Αρθρα και σημειώματα ενός δημοτικιστή (1979), Τα πεντάλεπτά μου στην ΕΡΤ και άλλα γλωσσικά (1987), Η γλώσσα μας,παρελθόν και παρόν (1992) και Θητεία στη γλώσσα (1992) συνέβαλαν αποφασιστικά στην καλύτερη χρήση της γλώσσας και την παγίωση αποδεκτών εκφράσεων κατά το κρίσιμο πέρασμα από την καθαρεύουσα στη δημοτική. Οι Ανιχνεύσεις (2004) συνεχίζουν επάξια τον ίδιο προβληματισμό με καίρια συμβολή στο χρονολόγιο του δημοτικισμού. Το ίδιο ισχύει και για τα Ερευνητικά (2005).

Ενα νέο κεφάλαιο για την καλύτερη κατανόηση της πνευματικής ζωής της Ελλάδας ανοίγει η Αλληλογραφία Κριαρά με λογίους, επιστήμονες και λογοτέχνες του εικοστού αιώνα. Το Ιδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη, το Μουσείο Μπενάκη και οι Εκδόσεις «Πολύτυπο» έχουν ήδη δημοσιεύσει μεγάλο μέρος από το πλήθος των επιστολών που υπάρχουν στο Αρχείο Κριαρά.

Το αποκορύφωμα του ένθεου ζήλου του για την ελληνική γλώσσα στη διαχρονική της διάσταση και στη συγχρονική της ιδιαιτερότητα είναι αναμφισβήτητα το Λεξικό της μεσαιωνικής ελληνικής δημώδους γραμματείας 1100-1669 σε 16 ως τώρα πυκνογραμμένους και ογκώδεις τόμους (Θεσσαλονίκη 1969-2008), οι οποίοι περιλαμβάνουν τα λήμματα α- πνεύμονας. Κατά τον επίσης χαλκέντερο λεξικογράφο αείμνηστο Δημήτριο Γεωργακά, το λεξικό αυτό «είναι θαυμάσιο μνημείο της ισχυρής θέλησης, της επιμέλειας, του μόχθου και της επιστημονικής ιδιοφυίας του Κριαρά».

Η ανάγκη ολοκλήρωσης του έργου καθίσταται επιτακτικό εθνικό χρέος, όπως και η ηλεκτρονική αξιοποίηση του πολύτιμου υλικού. Και τα δύο αυτά έργα έχει αναλάβει το Κέντρο Ελληνικής γλώσσας, στο οποίο ο Εμμ. Κριαράς δώρισε τον Αύγουστο του 1999 τα πολύτιμα Αρχεία του Λεξικού και τμήμα της Βιβλιοθήκης του. Παραχώρησε, επίσης, το δικαίωμα συνέχισης και ολοκλήρωσης του έργου, το οποίο προβλέπεται να ανέλθει στους 19 τόμους. Πολύτιμη είναι και η Επιτομή του λεξικού που εκδίδει το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας. Ως τώρα έχουν εκδοθεί δύο τόμοι (2001-2003).

Στον Εμμ. Κριαρά ανήκει η τιμή ότι εγκαινίασε πρώτος τη σύγχρονη λεξικογραφική έρευνα με το σπουδαίο Νέο ελληνικό λεξικό της σύγχρονης δημοτικής γλώσσας, γραπτής και προφορικής (1995).

Η διαύγεια του πνεύματός του μας αφήνει ενεούς. Πριν από μία μόλις εβδομάδα είδε το φως της δημοσιότητας στο περιοδικό «Φιλόλογος» μια εκτενέστατη εργασία του με θέμα «Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και το άρθρο του συντάγματος για τη γλώσσα (1911)». Ο Κριαράς φέρνει στην επιφάνεια εντυπωσιακά νέα στοιχεία.

Ελάχιστοι πνευματικοί άνθρωποι έχουν τύχει εν ζωή ή και μεταθανατίως τόσων τιμητικών διακρίσεων, 105 συνολικά, χωρίς να έχω ολοκληρώσει τον σχετικό κατάλογο. Από τις πρόσφατες διακρίσεις αναφέρω ενδεικτικά μόνο τρεις, κάθε μια από τις οποίες περικλείει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό: Το 1998 του απένειμε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος της Τιμής. Το 2006 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Την ίδια χρονιά του απονεμήθηκε ο «Χρυσός Αριστοτέλης», ύψιστη διάκριση που έχει απονείμει ως τώρα μόνο άλλες δύο φορές το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Πλήθος δημοσιευμάτων αναφέρονται στον Κριαρά, ορισμένα από τα οποία είναι αυτοτελείς επιμέρους έρευνες, οι οποίες φωτίζουν πτυχές του πολυσχιδούς έργου του. Κυκλοφορεί ήδη μια εκτενής μονογραφία (Παν. Ζιώγας, Εμμανουήλ Κριαράς, Θεσσαλονίκη, 2008, 461σσ.), ενώ η καθηγήτρια Αλεξάνδρα ΛαμπράκηΠαγανού ασχολείται συστηματικά με την Εργογραφία του (Ηράκλειο 2001). Οι Πραγματώσεις και όνειρα. Σταθμοί μιας πορείας (2001) και η αυτοβιογραφία του Μακράς ζωής αγωνίσματα (2009), που έχει παρουσιαστεί εκτενώς και από τις στήλες του «Βήματος», αποτελούν απαραίτητα βοηθήματα για τον μελλοντικό μελετητή της ζωής και του έργου του, ενώ παράλληλα, καθοδηγούν και εμπνέουν ως «καταθέσεις ψυχής» ενός Ανθρώπου που συνδυάζει τέλεια την επιστημονική κατάρτιση, το σπάνιο ήθος και την κοινωνική προσφορά.

Στη συνείδηση πολλών Νεοελλήνων ο Εμμανουήλ Κριαράς έχει καταστεί θρύλος. Ετσι μόνο μπορώ να ερμηνεύσω τον ανυπόκριτο θαυμασμό μιας φοιτήτριάς μου που την άκουσα στο Πανεπιστήμιο, εντελώς τυχαία, να λέει σε συμφοιτητή της μια μέρα μετά την εκδήλωση που έγινε προς τιμήν του σοφού Δασκάλου στην Αθήνα στις 20 Μαρτίου του 2001: «Είδα τον Κριαρά με τα ίδια μου τα μάτια!».

Ο κ. Χριστόφορος Χαραλαμπάκης είναι καθηγητής Γλωσσολογίας στο Τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.