ΚΕΙΜΕΝΟ
1. Σε όλη τη γη, ακόμα και στον προηγμένο δυτικό κόσμο μας, οι ενήλικες και κυρίως οι γονείς, όσο μικρά ή μεγάλα είναι τα παιδιά τους, συνηθίζουν να τα επιπλήττουν, για να τα συνετίσουν, όπως νομίζουν, χρησιμοποιώντας ποικίλους τρόπους, όπως να φωνάζουν, να χειροδικούν και πολλές φορές να τα κακοποιούν ψυχικά ή σωματικά με διάφορους τρόπους.
2. Όμως η κακοποίηση του παιδιού παραμένει ένα θέμα για το οποίο κανένας δεν επιθυμεί να συζητήσει, ένα θέμα το οποίο φυλάσσεται ως επτασφράγιστο οικογενειακό μυστικό. Κανένας δεν θέλει να παραδεχτεί, ότι όλοι μας έχουμε γίνει μάρτυρες παρόμοιων περιστατικών και οι περισσότεροι από μας προσπερνούμε εντελώς αδιάφοροι, όταν βλέπουμε μια μητέρα να χτυπάει το παιδί της, γιατί δεν την «ακούει». Μήπως ήρθε, άραγε, ο καιρός όλοι μας να δούμε αυτό το θέμα και από μια άλλη οπτική γωνιά; Μήπως όλοι εμείς οι εφησυχασμένοι πρέπει κάποτε να αφυπνιστούμε;
3. Καθημερινά κατακλυζόμαστε από περιστατικά παιδικής κακοποίησης, τα οποία γίνονται ευρύτερα γνωστά μέσα από την προβολή τους από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπως οι βρεφοκτονίες, η παιδική κακοποίηση και εγκατάλειψη, οι ξυλοδαρμοί. Ποιος δεν θυμάται την συγκλονιστική περίπτωση της Σπυριδούλας από τη Σύρο, την οποία τη σιδέρωσε η κυρία, στο σπίτι της οποίας εργαζόταν ή τις περιπτώσεις δολοφονίας τόσων εξώγαμων βρεφών αμέσως μετά τον κρυφό τοκετό από τις μητέρες τους. Κάθε φορά που δημοσιοποιούνται παρόμοια γεγονότα συγκλονίζεται το πανελλήνιο, γρήγορα, όμως, όλες αυτές οι περιπτώσεις ξεχνιούνται από όλους.
4. Στη χώρα μας είναι γνωστή η λαϊκή ρήση, η οποία έγινε και τίτλος Ελληνικής ταινίας «Το ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο». Οι περισσότεροι Έλληνες γονείς και παππούδες μεγάλωσαν «τρώγοντας συχνά ένα γερό χέρι ξύλο» από τον πατέρα ή τη μητέρα τους για να συνετιστούν. Πολλοί απ’ αυτούς εξακολουθούν να χρησιμοποιούν κάθε μορφής βιαιότητα, νομίζοντας ότι διαπαιδαγωγούν έτσι σωστά τα παιδιά τους, όπως διαπαιδαγωγήθηκαν αυτοί από τους δικούς τους γονείς. Αυτό είναι μια περίτρανη απόδειξη, ότι η βία γεννάει βία και ότι όσα παιδιά έχουν κακοποιηθεί έχουν πολλές πιθανότητες να κακοποιούν αργότερα τα δικά τους παιδιά.
5. […] Έρευνες έχουν δείξει, ότι ανάμεσα σε αυτούς, που παρουσιάζουν αυξημένη την πιθανότητα να κακοποιήσουν ένα παιδί είναι τα άτομα και κυρίως οι γονείς εκείνοι, οι οποίοι ήταν θύματα ξυλοδαρμών ή κακοποίησης κατά την παιδική τους ηλικία, οι γονείς, που έχουν ιστορικό κάποιας ψυχικής ασθένειας, οι γονείς, που κάνουν κατάχρηση αλκοόλ ή ναρκωτικών ουσιών, όσοι έχουν βεβαρημένο ποινικό μητρώο, οι γονείς, που είναι ύποπτοι για κακοποίηση του παιδιού στο παρελθόν ή για κακοποίηση μεγαλυτέρων παιδιών τους, οι γονείς, που έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, που υποφέρουν από κατάθλιψη, που έχουν εξωπραγματικές προσδοκίες ή απαιτήσεις από τα παιδιά τους, που έχουν βίαιες εκρήξεις θυμού, που τιμωρούν συχνά τα παιδιά τους, που περνούν κάποια σοβαρή κρίση στο γάμο τους ή αντιμετωπίζουν προβλήματα στην εργασία τους ή πρόσφατα έχουν απολυθεί, οι έφηβοι γονείς, οι οποίοι είναι κάτω των 17 ετών, οι γονείς των ανεπιθύμητων ή των παιδιών, που υποφέρουν από κάποια σοβαρή ψυχική ή σωματική πάθηση ή κάποιας μορφής καθυστέρηση.
6. Όλοι μας πρέπει να γνωρίζουμε ότι η παιδική κακοποίηση είναι μια συχνή και υποτροπιάζουσα κατάσταση, η οποία παρουσιάζει μεγάλη θνητότητα και μεγάλα ποσοστά αναπηρίας, αλλά ταυτόχρονα είναι ιάσιμη και μπορεί να προληφθεί. Γι΄αυτό όλοι μας, γονείς, εκπαιδευτικοί, γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό και ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε σε θέματα παιδικής κακοποίησης και να απευθυνόμαστε στους κατάλληλους φορείς, ώστε να προλαμβάνουμε τέτοια περιστατικά.
7. Γι΄ αυτό το λόγο, η πολιτεία θα πρέπει να θεσπίσει κατάλληλους νόμους και φορείς, που θα προστατεύουν το παιδί από κάθε μορφής κακοποίηση. Σε κάθε Σχολική Μονάδα αλλά και σε κάθε Νοσηλευτικό Ίδρυμα θα πρέπει να υπάρχει μια ομάδα αντιμετώπισης της κακοποίησης, η οποία θα αποτελείται από κατάλληλα εκπαιδευμένο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, από ψυχολόγους, κοινωνιολόγους και εκπαιδευτικούς και η οποία θα έχει άμεση συνεργασία, τόσο με το παιδί και την οικογένειά του, όσο με κοινωνικές υπηρεσίες, την αστυνομία, νομικές υπηρεσίες και δικαστικές αρχές, αν παραστεί ανάγκη. Επίσης, θα πρέπει να δημιουργηθούν σε όλες τις πόλεις ειδικοί ξενώνες, στους οποίους θα βρίσκουν καταφύγιο, κατάλληλη φροντίδα και υποστήριξη καθώς και αποκατάσταση τα κακοποιημένα παιδιά.
8. Τέλος, θα πρέπει να γίνει μια ευρύτατης κλίμακας ενημέρωση όλου του κοινωνικού συνόλου και ιδιαίτερα των γονέων και των εκπαιδευτικών, ώστε να προληφθούν τέτοια περιστατικά. Γιατί η ενημέρωση είναι η καλύτερη πρόληψη. Τα παιδιά, τα παιδιά μας έχουν ανάγκη από αγάπη, σεβασμό, ασφάλεια, φροντίδα, τρυφερότητα και σταθερές σχέσεις και αυτά πρέπει καθημερινά να τους τα προσφέρουμε.
Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ της Άσπας Καράτζιου, Νηπιαγωγού, διασκευασμένο κείμενο από το διαδίκτυο: chrome-extension://gbkeegbaiigmenfmjfclcdgdpimamgkj/views/app.html
ΘΕΜΑΤΑ
1. Να αποδώσετε περιληπτικά το περιεχόμενο του κειμένου (100-120 λέξεις)
2.Να επιβεβαιώσετε ως σωστές ή λανθασμένες τις παρακάτω προτάσεις, με βάση το κείμενο
- η πολιτεία θα πρέπει να θεσπίσει κατάλληλους νόμους και φορείς, που θα προστατεύουν το παιδί από κάθε μορφής κακοποίηση
- Ελάχιστοι γονείς εξακολουθούν να χρησιμοποιούν βία στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους.
- Κάθε φορά που δημοσιοποιούνται γεγονότα παιδικής κακοποίησης συγκλονίζεται το πανελλήνιο.
- η κακοποίηση του παιδιού παραμένει ένα θέμα για το οποίο όλοι επιθυμούν να αποτελεί θέμα συζήτησης και ανταλλαγής απόψεων.
4. Να παρουσιάσετε τα δομικά στοιχεία της παραγράφου 7.
5. Να δώσετε μία συνώνυμη για καθεμιά από τις λέξεις: συνετίσουν, εφησυχασμένοι, περίτρανη, εξωπραγματικές, αποτελείται
6. Να σχολιάσετε τον λειτουργικό ρόλο των υπογραμμισμένων διαρθρωτικών λέξεων
7. Το κείμενο είναι ένα επιστημονικό άρθρο. Να δώσετε τέσσερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα αυτού του κειμενικού είδους.
8. Αναλαμβάνετε να συντάξετε ένα κείμενο που θα δημοσιευθεί σε νεανικό ηλεκτρονικό περιοδικό με θέμα την παιδική κακοποίηση και τα αίτια που καθιστούν τα παιδιά, στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, αποδέκτες βίαιων συμπεριφορών. Ακολούθως, θα προτείνετε και τρόπους πρόληψης του προβλήματος. (500-600 λέξεις)
Έρευνα-επιμέλεια κριτηρίου: Ελένη Παπαδοπούλου, φιλόλογος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου