e-book "ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ"

 

Ο Όμιλος Δημιουργικής Γραφής του 2ου Πρότυπου Λυκείου Θεσσαλονίκης- «Λευκός Πύργος» κατά το σχολικό έτος 2022-2023 ασχολήθηκε με τις Ιστορίες Μυστηρίου. Από τους Φελλόποδες του Λουκιανού έως τα Χόμπιτ του Τόλκιν και το Ψάρι-Νησί της Κορνέτη, οι κόσμοι που επινοούν οι συγγραφείς αναζητούν αναγνώστες για να τους συναρπάσουν αλλά και να τους ωθήσουν να δημιουργήσουν τις δικές τους ευφάνταστες ιστορίες. Εκτός από την ιδιότυπη λέσχη ανάγνωσης που μελέτησε κείμενα των Πόε, Απουλήιου, Βερν, Βουτυρά, Θωμά, Καρυωτάκη, Κορνέτη, Λουκιανού, Μαρή, Παπαδιαμάντη, Πλάτωνα και Τόλκιν, η έμπνευση αρδεύτηκε και από την περιήγησή μας στο  Μουσείο των ψευδαισθήσεων και κορυφώθηκε με τη λύση των γρίφων στο δωμάτιο απόδρασης των Illuminati.

Τα διηγήματα των μελών του Ομίλου Δημιουργικής Γραφής είναι αποτέλεσμα συστηματικών και αναστοχαστικών κειμένων και βασίστηκαν σε ασκήσεις δημιουργικής γραφής, με έμφαση στο φανταστικό αφήγημα και με οδηγό τη φαντασία που παραβιάζει τα όρια της λογικής και δημιουργεί μια νέα τάξη ή ορθότερα μια αταξία πραγμάτων, και στους μετασχηματισμούς κειμένων. Σε κάθε κείμενο που μελετήσαμε δώσαμε προτεραιότητα στη διαγραφή των χαρακτήρων, ώστε οι επίδοξοι συγγραφείς να είναι σε θέση, στα δικά τους πρωτότυπα κείμενα, να τους δώσουν υπόσταση με τα ανάλογα χαρακτηριστικά γνωρίσματα και μέσα στο φανταστικό σκηνικό και την υπόθεση της επινοημένης ιστορίας τους. 

Με μέσα τη γλώσσα και τις ποικιλίες της, τις αφηγηματικές φόρμες, πέρα από τις αυστηρές γραμματολογικές προδιαγραφές, και την παρατήρηση και την περιγραφή, οι μαθητές και οι μαθήτριες του Ομίλου δημιούργησαν αφηγηματικά κείμενα με φανταστικό περιεχόμενο, μυστήριο και περιπέτεια, με τη διαδικασία της διερεύνησης και της ανακάλυψης του μυστηρίου σε λογοτεχνικά κείμενα καταξιωμένων συγγραφέων και ήρθαν σε επαφή με τη λογοτεχνία, απολαμβάνοντας με παιγνιώδη και δημιουργικό τρόπο τα οφέλη της. 

Ελένη Κ. Παπαδοπούλου, ΜΑ Φιλόλογος-Θεολόγος

   Υπεύθυνη Ομίλου Δημιουργικής Γραφής

                                                                              2ο Πρότυπο ΓΕ.Λ. Θεσσαλονίκης –«Λευκός Πύργος»                                                                                                                             

Το e-book διατίθεται από την Ανοιχτή Βιβλιοθήκη 👇

https://www.openbook.gr/istories-mystirioy/

Ποιήματα της Νοσταλγίας (Poems of Nostalgia)

 

Θάνος Πάσχος: ''Ἐν τῇ ἀφαιρέσει ἐστί τό κάλλος''

 Μετά την ανάγνωση και ενασχόληση με ποικίλες δραστηριότητες με το διήγημα "σχολική ποδιά" που περιλαμβάνεται στον συλλογικό τόμο, Οι εκπαιδευτικοί γράφουν... Γράφημα 2021 και στη συλλογή διηγημάτων, Οι Θεριστές της νύχτας, Ιωλκός 2021, ο συγγραφέας-εκπαιδευτικός Θάνος Πάσχος απάντησε στις ερωτήσεις των μαθητών/τριών και τους/τις έδωσε συμβουλές γραφής και ζωής. Το κύριο μότο του, δανεισμένο από την Πατερική Γραμματεία,'' Ἐν τῇ ἀφαιρέσει ἐστί τό κάλλος'', και η καθοριστική επίδραση της ποιήτριας  Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ στη στροφή του προς την ποίηση, και γενικά τη λογοτεχνία, μάς έδωσαν αφορμές για ανταλλαγή απόψεων και γόνιμο διάλογο μέσα στην πλατφόρμα του webex.

Η ΣΧΟΛΙΚΗ ΠΟΔΙΑ

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

1) Πώς αισθανόσασταν καθώς γράφατε αυτό το διήγημα;

2) Τι σας ενέπνευσε να γίνετε συγγραφέας;

3) Ποιο ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσετε να γράφετε την σχολική ποδιά ;

  4) Ποιος/Ποιοι ήταν οι αγαπημένοι σας Έλληνες ή ξένοι συγγραφείς; Σας επηρέασαν έτσι ώστε να γράψετε αυτό το διήγημα; Αν ναι με ποιόν τρόπο;

 

 οι ομάδες του Προγράμματος Φιλαναγνωσίας και Δημιουργικής Γραφής

 

Πειράματα ποίησης

  

Το παιχνίδι με τις λέξεις οδηγεί στην ανακάλυψη εκείνων των ρωγμών από τις οποίες θα ξεπηδήσει το φως και θα φωτίσει τις ψυχές μας. Δύο ποιήματα από τη συνάδελφο Ευτέρπη Στουγιαννίδου-Μανάση.

 

Ματαιότης

Κήποι μνήμης που μέσα του ανθίζουν πλήθος ρόδα.

Ρόδα και αγκάθια.

-τα ρόδα ως γνωστόν πάντα έχουνε αγκάθια-και

 οι άρπαγες τρυγητές πάντα καραδοκούν…

Τρυγώ τα ρόδα με γυμνά χέρια

ματώνω, μα στο τέλος τα καταφέρνω.

Όλα τα ρόδα σε αποχρώσεις θαυμαστές είναι δικά μου.

Πλέκω το στεφάνι της δόξας μου με ματωμένα χέρια. 

 

 

Επίλογος

Πειράματα ποίησης στο τούνελ τούτης της τρομακτικής διαδρομής που κρατάει μήνες.  Αναψηλάφηση και ένας χειμώνας αναζήτησης – παίζοντας με τις  λέξεις- μήπως και βρω τις ρωγμές που θα φωτίσουν το σκοτάδι.

Λέξη κλειδί των ημερών ετούτων της καθημερινής ανασκαφής -  ως άλλος αρχαιολόγος- η υπομονή.  Στήριγμα  για να την αντλήσω, η σταθερότητα σε πράξεις  καθημερινής διαβίωσης  που επαναλαμβάνονται σχεδόν με θρησκευτική ευλάβεια.  Οδηγός μου, μορφές έρωτα που μετουσιώνονται αργά αλλά βασανιστικά σε αγάπη.

Μανάση  Στουγιαννίδου Ευτέρπη

Μάρτιος 2021

 

Γεια σου Παναγιώτη (Οι εκπαιδευτικοί γράφουν...ΙΙ)

Eve McDougall, container

 

Γεια σου Παναγιώτη

Άκουσε πολλούς να λένε πως η οδύνη, η χαρά και η λύπη, η ζωή και ο θάνατος έχουν όρια. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε όλες οι στιγμές της ζωής τους να μην έχουν φράγματα και κάγκελα στον σιδερόφραχτο κόσμο που ζούσε;

Το Απρίλη του 1984 έκανε μια απόπειρα αυτοκτονίας αποτυχημένη, τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου κι αυτή αποτυχημένη. Αναρωτήθηκε. Ούτε κι αυτό ακόμη δεν ήταν σε θέση να το κάνει σωστά;

Τον είδε μετά από λίγο καιρό. Στο κρεβάτι του κελιού του στο τρελάδικο δεμένος, ξεδοντιασμένος και βρώμικος είχε μείνει μισός. Μισός, ένα ανθρώπινο υπόλειμμα. Έτσι τον είχαν καταντήσει. Χάρηκε που την είδε, έκανε να σηκωθεί, μα τα δεσμά δεν τον άφηναν. Την γνώρισε όμως κι έκλαιγε σαν παιδί.

-Ά, ρε Παναγιώτη. Εσύ είσαι; Πώς σ΄έκαναν παλικάρι πράμα κι εσένα; Πόσον καιρό έχεις εδώ; Έχεις χάσει κι εσύ τον χρόνο; Πώς να μην τον χάσεις καημένε, όταν εγώ «υγιής» πια, ξεχνώ να σημειώσω το μάθημα στο βιβλίο της ύλης; Τι ρόλο παίζουν άλλωστε τα νούμερα; Μια ζωή ξοδεύουμε σε αριθμούς, ημερομηνίες, λογαριασμούς. Σκεβρώσαμε πια καθισμένοι στο θρανίο, στο γραφείο, στην τράπεζα, στην καρέκλα του ψυχιατρείου.

Μια ζωή έφαγες δουλεύοντας στις χωματερές χύνοντας τον ιδρώτα σου και τώρα νά σε θάψανε ζωντανό και τον ίδιο. Θυμάσαι που μού’λεγες πως πάντα σε τρόμαζε το μαύρο χρώμα γιατί θύμιζε φασισμό; Θυμάσαι που μού’λεγες πως φοβόσουν το μαύρο, γιατί σού΄φερνε στο μυαλό κηδεία; Τώρα οι όροι αντιστράφηκαν. Σε τρομάζει το άσπρο. Το απρόσωπο άσπρο του κελιού σου. Η άσπρη ποδιά του δεσμοφύλακα γιατρού σου, το άσπρο λεκιασμένο πιάτο που θα σου φέρουν να φας. Νομίζουν πως βάλανε όρια στην οδύνη σου δένοντάς σε. Όμως αυτή υπάρχει απεριόριστη. 

Τι γίνονται, ρε Παναγιώτη, τα λεφτά που λεν πως σου στέλνουν οι δικοί σου; Γιατί δεν τους αφήνουν να σε δουν;

Τι βλέπω! Ένα ρολόι. Σου τό’δωσε η νοσοκόμα; Χάρηκες καημένε. Δεν δουλεύει όμως, άχρηστο πια. Πώς θα μπορούσαν αυτοί άλλωστε να δώσουν ένα χρήσιμο πράγμα σ’έναν άχρηστο γι’ αυτούς; Πώς θα μπορούσαν ν΄απαλλαγούν από ένα είδος αξίας που κοστίζει δίνοντάς το σε έναν που τον ΄θάψαν ζωντανό; Οι καιροί που θάβαν τους νεκρούς με αναθήματα πάει πια πέρασαν. Τώρα έχουν αξία άλλα πράγματα. Το ρολόι για να είσαι συνεπής στη δουλειά, το όπλο για νά’σαι καλά στον πόλεμο, η τηλεόραση για νά’σαι παθητικός δέκτης και βάλε. 

-Με συγχωρείς! Δεν τα θυμάμαι όλα. Αλλά μη νομίζεις. Κι εγώ που είμαι απέξω δεν είμαι καλύτερα. Έχω βέβαια ρολόι που δουλεύει και δουλειά και σπίτι, αλλά βρίσκομαι σ΄άλλο τρελάδικο. 

Τώρα που οι γιατροί θά΄ρθουν το άσπρο θα σου φανεί μαύρο. Όχι, δεν κάνεις λάθος. Σωστά βλέπεις. Μαύρο σαν του Χάρο και τον φασισμό. Σε τίποτα δεν διαφέρει. Μαύρο, Παναγιώτη, γιατί μας μαύρισαν την καρδιά μας. 

Θυμάσαι, ρε, τον Βρασίδα που μας έλεγε ότι στο καφενείο θέλανε να τον κάνουνε πρωθυπουργό όλου του κόσμου; Πού ξέρεις, αν αυτό συνέβαινε, τα πράγματα θά’ταν για μας καλύτερα. 

Θυμάσαι, ρε, που μας μοίραζε τσιγάρα και μας κερνούσε σάμαλι;

Ά! ρε Παναγιώτη, τι μας κάνανε οι άτιμοι!

Δεν μπορώ όμως άλλο να μείνω. Όχι, δεν είναι που δεν έχω χρόνο. Δεν μπορώ να σε βλέπω πιότερο, γιατί στα μάτια σου αντικρύζω τον δικό μου πόνο. Θα ξανάρθω όμως.

Πέρασε καιρός πια. Δεν πήγε να τον ξαναδεί, δεν άντεχε. 

Σε θυμάμαι, όμως, Παναγιώτη, γιατί είσαι ο εαυτός μου. Ένα μέρος του. Θα σου στείλω με κάποιον άλλον τσιγάρα και λίγους λωτούς, για να ξεχάσεις ίσως κι εσύ, με το σταματημένο ρολόι σου, τους λεπτοδείκτες του μαρτυρίου που σου κάνουν καθημερινά να συνεχίζεται…

Υ.Γ. Το «Γειά σου, Παναγιώτη» είναι πραγματικό γεγονός και απεικονίζει την κατάσταση του Ψυχιατρείου την περίοδο 1980-2000. Έκτοτε η κατάσταση βελτιώθηκε όσον αφορά τον κτηριακό εξοπλισμό και τη φαρμακοθεραπεία. Παρόλα αυτά, τα ψυχιατρικά ιδρύματα παραμένουν σύγχρονες φυλακές, οι έγκλειστοι δεινοπαθούν στερούμενοι κάθε δικαιώματος έκφρασης (καθότι στερούνται νομικού προσώπου για να γίνουν πιστευτοί) και κάθε ατομικής ελευθερίας. Το «φαίνεσθαι» βελτιώθηκε, το «είναι» όμως παραμένει το ίδιο. 

ΜΑΡΙΑ ΜΠΟΥΦΙΔΟΥ

Η Μαρία Μπουφίδου είναι συνταξιούχος φιλόλογος-εκπαιδευτικός Δ.Ε.

Μια μικρή ιστορία (Οι εκπαιδευτικοί γράφουν...ΙΙ)

https://www.oceansbridge.com/shop/artists/d/dea-dez/degas-edgar/at-the-mirror-1889

Degas Edgar, at the mirror 1889

 

Μια μικρή ιστορία

A bird came dawn the walk

                                          Emily Dickinson

Κουμπώνει βιαστικά τον μπούστο του λευκού φουστανιού. Δέκα, δώδεκα μικρά κουμπιά. Χρονοβόρο. Κούμπωμα, ξεκούμπωμα. Μα και τι καλύτερο. Ραγισμένος ο καθρέπτης παραμορφώνει το είδωλο. Αυτό θέλει, μια παραμορφωμένη εικόνα. Μοιάζει με τρέλα η θλίψη. Έτσι θέλουν οι άλλοι. Βυθίζει τα χέρια στην μπακιρένια λεκάνη, κάνει πως πλένεται. Τρομαγμένη πετιέται μια ταραντούλα, κουνά την ουρά, σπαρταρά, πάλι γλιστρά στον πυθμένα. Και άλλη ρωγμή στον καθρέπτη. Η σιωπή λικνίζεται στα φύλλα, από τα κλαδιά τρυπώνει στο δωμάτιο. Μικρά πουλιά πετούν από τον μπούστο. Γεμίζει το δωμάτιο. Άσπρα και γκρίζα πούπουλα φυτρώνουν στο πάτωμα. Γυμνά τα πουλιά φωλιάζουν στον κόρφο της. Μετέωρη. Η κάμαρα, η ταραντούλα τοκ, τοκ. Επαναλαμβανόμενη μονοτονία, σαν τον σφιγμό, σαν το παλιό εκκρεμές στον τοίχο του καθιστικού. Ξεκουμπώνει το πρώτο κουμπί, μετά και άλλο και άλλο, μέχρι το πρωί. Το δωμάτιο άδειο, μόνον ο ραγισμένος καθρέπτης, η ταραντούλα τοκ, τοκ και δυο κουμπιά στα χέρια. Το πρωί θα τα ταχυδρομήσει σε άγνωστο παραλήπτη.

«Ένα κουμπί στο φως, μια ταραντούλα στο σκοτάδι

και ανάμεσά τους μια γοερή κραυγή την ώρα που βραδιάζει»  έγραψε αργότερα ο ποιητής.* 

*Ανδρέας Εμπειρίκος « Ο πλόκαμος της Αλταμίρας»

ΦΩΤΕΙΝΗ ΦΛΩΡΟΥ

Η Φωτεινή Φλώρου γεννήθηκε στη Λάρισα. Σπούδασε νεοελληνική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και εργάστηκε για 32 χρόνια σε δημόσιο Λύκειο. Συνεργάστηκε  με τον καθηγητή της νεοελληνικής γλώσσας στο Αριστοτέλειο Χρίστο Τσολάκη. Συμμετείχε στην εκπόνηση των αναλυτικών προγραμμάτων για τη γλωσσική διδασκαλία και είναι μέλος της συγγραφικής ομάδας των Θεματικών Κύκλων για το Λύκειο. Από το 1994-2004 δίδαξε στο ΠΕΚ Λάρισας λογοτεχνία, γλώσσα και αρχαία ελληνική γραμματεία. Δημοσίευσε διδακτικές προτάσεις, κριτικά κείμενα και λογοτεχνικές απόπειρες σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Από το 2011 συμμετέχει στην Ομάδα Δημιουργικής Έκφρασης, που εκπόνησε το ψηφιακό έργο  Πολύτροπη Γλώσσα για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Δημιουργική καραντίνα

 Η μακρά περίοδος του αναγκαστικού εγκλεισμού μπορεί να προκάλεσε πολλά προβλήματα, δημιούργησε, όμως, και τις κατάλληλες προϋποθέσεις για μια εκφραστική αποτύπωση σκέψεων και συναισθημάτων ως αποτέλεσμα μιας ενδοσκόπησης και ενός απολογισμού της πρότερης κατάστασης. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η δημιουργική έκφραση λειτούργησε και λειτουργεί λυτρωτικά και αποτρεπτικά για την απαισιοδοξία που προκαλεί η πρόσκαιρη απώλεια της ελευθερίας μας. Δύο πολύ σημαντικές  προσπάθειες δημιουργικής έκφρασης μέσα στην καραντίνα είναι τα Ημερολόγια Θεάτρου σε καραντίνα, ένα συλλογικό ημερολόγιο-ντοκιμαντέρ από τους ανθρώπους του θεάτρου και οι Μονόλογοι των εφήβων σε καραντίνα.

Ημερολόγια θεάτρου σε καραντίνα

Ένα συλλογικό ημερολόγιο-ντοκιμαντέρ από τους ανθρώπους του θεάτρου

Μια πρωτοβουλία του Διεθνούς Δικτύου Θεάτρου Ντοκιμαντέρ

Σε μία προσπάθεια να παραμείνουμε μαζί και δημιουργικοί από απόσταση, το Διεθνές Δίκτυο Θεάτρου Ντοκιμαντέρ ξεκίνησε την πρωτοβουλία «Ημερολόγια θεάτρου σε καραντίνα». Κάθε μέρα, στις 12:00 το μεσημέρι, ένας διαφορετικός άνθρωπος από τον κόσμο του θεάτρου γράφει τη δική του σελίδα στο συλλογικό αυτό ημερολόγιο-ντοκιμαντέρ. Άνθρωποι με διαφορετικές ιδιότητες και επαγγέλματα του θεάτρου, από διαφορετικά μέρη του πλανήτη, μοιράζονται μαζί μας μία μέρα από τη ζωή τους, τις σκέψεις τους, τους διαλόγους, τις ιστορίες τους. Άνθρωποι του θεάτρου χωρίς θέατρο, έξω από το φυσικό τους χώρο, αλλά μέσα στη ζωή. Άνθρωποι που κάνουν εφικτή τη συλλογική τέχνη του θεάτρου: ηθοποιοί, ταξιθέτες, σκηνοθέτες, κατασκευαστές σκηνικών, συγγραφείς, διευθυντές παραγωγής, δραματουργοί, εκπαιδευτές, φωτιστές, καλλιτεχνικοί διευθυντές, σκηνογράφοι, καθηγητές, ταμίες, φροντιστές…

Με τη δράση αυτή, που προαναγγέλθηκε στις 27 Μαρτίου, στην Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, το ΔΔΘΝ επιχειρεί μια καταγραφή-αποτύπωση των ημερών μας. Ταυτόχρονα επιδιώκει να βρει έναν τρόπο επικοινωνίας και δημιουργίας, μέσα από μια εναλλακτική «σκηνή», για όσο καιρό βρισκόμαστε μακριά της και μακριά ο ένας από τον άλλο. 

Οι σελίδες ημερολογίου θα φορτώνονται κάθε μέρα στο https://documentarytheatre.com/theatre-diaries-in-quarantine/ 

Tο υλικό σε αυτό το βιβλίο είναι αποτέλεσμα ενός κύκλου διαδικτυακών εργαστηρίων γραφής, που έγιναν από τον Απρίλιο έως τον Μάιο του 2020 με 24 έφηβους και έφηβες πρόσφυγες στο πλαίσιο της δράσης «Μονόλογοι σε καραντίνα». Τα κορίτσια και τα αγόρια, που συμμετείχαν στη δράση, γράφουν για το πώς βίωσαν τις ημέρες της προσωρινής καραντίνας. 

Τι επιπτώσεις είχε ο περιορισμός στη ζωή τους και τι επίδραση είχε αυτή η περίοδος στις προσδοκίες, στις επιδιώξεις, στα εμπόδια και στον αγώνα που δίνουν καθημερινά;

Η δράση αυτή είναι μέρος του προγράμματος «Κι αν ήσουν εσύ;», - ένα πρόγραμμα ευαισθητοποίησης στα ανθρώπινα δικαιώματα και σε θέματα προσφύγων, με χρήση τεχνικών θεάτρου και εκπαιδευτικού δράματος. Το πρόγραμμα υλοποιείται από το 2015 από το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.

Επισημαίνεται ότι τον Ιούλιο του 2020, όταν ολοκληρώθηκε αυτή η έκδοση, παρόλο που τα περισσότερα περιοριστικά μέτρα σε σχέση με την πρόληψη εμφάνισης και διασποράς κρουσμάτων του κορωνοϊού είχαν αρθεί για τον γενικό πληθυσμό της χώρας, εξακολουθούσαν να βρίσκονται σε ισχύ μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας των διαμενόντων στα κέντρα υποδοχής στα νησιά και στα κέντρα φιλοξενίας προσφύγων στην ενδοχώρα, όπου διαμένουν κάποιοι από τους έφηβους που συμμετείχαν στη δράση αυτή.

Διαβάστε τα κείμενα εδώ: https://theatroedu.gr/%CE%A4%CE%B9-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B1/%CE%A4%CE%BF-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF