Πραγματοποιήθηκε χτες το λογοτεχνικό εργαστήριο με την παρουσία της ποιήτριας κ. Κούλας Αδαλόγλου στην τάξη του Α2 του 1ου ΓΕΛ Σταυρούπολης. Στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και της θεματικής ενότητας, που εξετάζουμε στο δεύτερο τετράμηνο, "Τα καιρικά φαινόμενα στη Λογοτεχνία" αλλά και του πολιτιστικού προγράμματος "Διαβάζουμε και παρουσιάζουμε λογοτεχνικά κείμενα μέσα στην τάξη" υποδεχθήκαμε, εκτός διδακτικού ωραρίου, την κ. Αδαλόγλου.
Σε μια ζεστή σχολική ατμόσφαιρα και αφού οι μαθητές παρουσίασαν τα εργοβιογραφικά στοιχεία της και διάβασαν ποιήματα από την τελευταία ποιητική της συλλογή "Γιατί το μέλλον μια μικρή κουκίδα", η ποιήτρια, όπως η ίδια ομολόγησε, συνειδητοποίησε, και με τη συνεργατική πρόσληψη των ποιημάτων της από τους μαθητές, ότι τα καιρικά φαινόμενα και οι περιγραφές τοπίων και χώρων αποτελούν σταθερό σκηνικό ή μόνιμη μουσική υπόκρουση στον ποιητικό της λόγο. Έδωσε ουσιαστικές απαντήσεις στα ερωτήματα των παιδιών για τον τρόπο "κατασκευής" των ποιημάτων της, την έμπνευση, τις ποιητικές της καταβολές από τον Σεφέρη και τον Σολωμό, τον ρόλο του βιώματος στο ποιητικό της σύμπαν και ενθάρρυνε τις δημιουργικές τους προσπάθειες για έκφραση με τον ποιητικό και πεζό λόγο.
Στο δεύτερο μέρος της συνάντησής μας, η κ. Αδαλόγλου άκουσε με μεγάλο ενδιαφέρον τα πονήματα των μαθητών, τόσο τις ελεύθερες δημιουργίες τους όσο και τις ανακατασκευές ποιημάτων του Οδυσσέα Ελύτη, του Μιχάλη Γκανά και της ιδίας. Το λογοτεχνικό εργαστήριο ολοκληρώθηκε με τη συμβουλή-ευχή της κ. Αδαλόγλου προς τους μαθητές, να επεξεργάζονται αδιάλειπτα τα κείμενά τους και να καταγράφουν τα μικρά και καθημερινά ερεθίσματα, ώστε να έχουν μια μόνιμη πηγή άντλησης θεμάτων για τις δημιουργικές τους απόπειρες. Η διαδικασία της γραφής θα τους προσφέρει πολλαπλά οφέλη, πνευματικά και ψυχικά, και θα τους απομακρύνει από τη σημερινή και εμμονική ενασχόλησή τους με το διαδίκτυο.
Τα καιρικά φαινόμενα στην ποίηση της Κούλας Αδαλόγλου
ΦΩΝΗ Α΄
MONO
Λιώνω σ’ έναν καφέ μόκα καραμέλα.
Κρύο, θαμπώνουν τα τζάμια.
Μιλώ μιλάς, λόγια που δεν θυμάμαι,
μόνο να κοιταζόμαστε στα μάτια
να βλέπουμε τα χείλη που αρθρώνουν
υπόκρουση κρατάμε την κουβέντα.
Βγήκε ήλιος, μας ζεσταίνει την πλάτη.
Το χιόνι στοιχειώνει στις άκρες του δρόμου.
Δάχτυλα που αγγίζονται και ριγούμε
με την προϊούσα οσμή μιας απομάκρυνσης.
Το σύννεφο είχε καθίσει πάνω από το σπίτι.
Ένα σύννεφο σαν μπουκέτο λουλούδια, μοβ, μαύρα, φούξια.
Ακούστηκε η βροντή, μια λάμψη,
το σύννεφο σκόρπισε σε μυριάδες κομμάτια.
Απ’ το ταβάνι έπεφτε μια βροχή από μοβ πέταλα.
Και ο επίκαιρος και βιωματικός χαρακτήρας: από τη Νεφέλη στα προσφυγόπουλα...
η παρουσίαση των μαθητών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου