Η φιλία της Ήβης και της Ζωής μας

  Αναζητώντας αναγνώσματα σύγχρονων συγγραφέων για τη φιλία ως βίωμα και πραγματικότητα, ανακάλυψα το μυθιστόρημα της Κέλλυς Πάλλα, που, εκτός από τη θεματική στόχευση στη φιλία, περιγράφει με λεπτομερειακό τρόπο την εξέλιξη των διανθρώπινων σχέσεων μέσα στο πεδίο των σύγχρονων κοινωνικοοικονομικών αλλαγών. Αποσπάσματα του βιβλίου μπορούν να αξιοποιηθούν και για τη διδασκαλία των φύλων στη Λογοτεχνία. Στο κείμενο που ακολουθεί καταθέτω την προσωπική μου πρόσληψη.

Κέλλυ Πάλλα, Γιούκα η ηδονοβλεψίας, εκδ. Νησίδες, 2017

   Ένα μυθιστόρημα που υφαίνεται στον ιστό μιας παντοτινής φιλίας. Η Ήβη, μεταφράστρια και με
συγγραφικές ανησυχίες και σταθερή ροπή στην εξωτερίκευση των συναισθημάτων μέσω της γραφής και η Ζωή, αρχαιολόγος με ταλέντο στο τραγούδι και τη μουσική Φάντο είναι αχώριστες από την παιδική τους ηλικία. Αν και είναι διαφορετικοί χαρακτήρες, τις ενώνουν οι κοινές βιωματικές τους εμπειρίες και τα νοσταλγικά καλοκαίρια της ανεμελιάς και της ραστώνης στη Χαλκιδική, όπου μυούνταν στα μυστικά της φύσης και δοκίμαζαν τα όρια της ύπαρξής τους.

  Η φιλία τους δοκιμάζεται στο παρόν από μικρά και απρόβλεπτα περιστατικά, αλλά η οικονομική κρίση είναι αυτή που τις χωρίζει πραγματικά. Η Ζωή μετά από μακρά αναμονή και εντελώς ανέλπιστα διορίζεται στη Λέσβο και η Ήβη παραμένει στη Θεσσαλονίκη βιώνοντας το φάσμα της ανεργίας που τη στοιχειώνει και την στροβιλίζει στη δίνη της ακραίας πενίας.

  «Είναι η απουσία που δίνει μορφή στα πράγματα, το σώμα που είναι εκεί, ενώ αναλήφθηκε. Και πώς πλησιάζεις έναν επιτάφιο; Μόνο με σιωπή και ταπείνωμα». Αυτή η απουσία γίνεται το αφηγηματικό υλικό της Ήβης για τις συγγραφικές της δοκιμές και δοκιμασίες, με πρόσωπα πραγματικά, πρόσωπα της επιθυμίας και πρόσωπα των λέξεων. Και οι δυο γυναίκες επιθυμούν και διαψεύδονται, ειδικά από τους άντρες που συναντούν στις παράλληλες πορείες τους. Και οι δυο διακρίνονται από ατολμία και αδυναμία να εκθέσουν τον εαυτό τους στον «άλλο».

  Σε κάθε επίπεδο του αφηγηματικού παλίμψηστου της Κέλλυς Πάλλα, η γιούκα, το φυτό, μεταμορφώνεται σε εχέμυθο μάρτυρα αλλά και ηδονοβλεψία, όπως άλλωστε είναι και ο ευρηματικός τίτλος του εν λόγω μυθιστορήματος, σε κάθε σκηνή, πραγματική ή φανταστική, και συμπληρώνει την αυθεντία του αφηγητή. Όλα τα αντικείμενα προσωποποιούνται, αρκεί να σχετίζονται με τις δυο ηρωίδες. Το λικέρ αμαρέτο όπως και η μουσική Φάντο διακοσμούν το σκηνικό της δράσης αλλά και της απραξίας.

   Η ματιά της συγγραφέως είναι διεισδυτική με εμμονή στις λεπτομέρειες τόσο των πραγμάτων όσο και των ανθρώπων. Ο ρυθμός της αφήγησης, γρήγορος, ασθμαίνων, συνάδει με τους γρήγορους ρυθμούς της αδυσώπητης ζωής και των δραματικών εναλλαγών της καθημερινότητας. Οι περιγραφές είναι κι αυτές λεπτομερειακές με μια επίμονη εστίαση στα μικρά και, ίσως, επουσιώδη για τους πολλούς αλλά τόσο σημαντικά για τις δυο ηρωίδες.

   Η Κέλλυ Πάλλα ξέρει να χρησιμοποιεί τις κατάλληλες λέξεις σε κάθε επικοινωνιακή περίσταση των ηρώων, αλλά και να πλουτίζει τον αναγνώστη με λεκτικούς μαργαρίτες από τον θησαυρό της ελληνικής γλώσσας. Αξίζει, λοιπόν, να διαβαστεί αυτή η ιστορία, γιατί «κάθε ιστορία είναι ένα αφηγηματικό παλίμψηστο» και «η πλοκή κάποτε δημιουργεί τον αφηγητή της».

Ελένη Κ.  Παπαδοπούλου, ΜΑ Φιλόλογος-Εκπαιδευτικός Δ.Ε.

 

 Η Κέλλυ Πάλλα γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασε Ελληνική Φιλολογία με μεταπτυχιακό στις Νεοελληνικές Σπουδές. Για σύντομο διάστημα ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και ερασιτεχνικά με το θέατρο. Υπήρξε καθηγήτρια Μέσης Εκπαίδευσης και κατά καιρούς έχει κάνει διαλείμματα μακράς πνοής στο Αμβούργο της Γερμανίας, όπου απέκτησε φιλίες και εμπειρίες ικανές να πορευτεί στη ζωή και τη γραφή. Η πρώτη της λογοτεχνική απόπειρα καταγράφηκε το 2002 σε ένα διήγημα στο περιοδικό Εντευκτήριο και η πρώτη αυτόνομη έκδοση το 2013 με τη "Σκόνη του τίποτα, Επτά επάλληλες ιστορίες", εκδ. Γαβριηλίδης. Βιβλιοκρισίες της υπάρχουν στην ηλεκτρονική σελίδα του Συλλόγου Αποφοίτων της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ 'Φιλόλογος' και για λογαρισμό της Λέσχης  Ανάγνωσης Ex Libris στο diastixo.gr, στο lexima.gr., στην οδό Πανός και αλλού.