Ο συνάδελφος, Αθανάσιος Πάσχος, μάς συντροφεύει στο ταξίδι της γραφής και της ανάγνωσης μ' ένα νοσταλγικό διήγημά του από τη συλλογή διηγημάτων του, Θεριστές της νύχτας, που πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα.
Η σχολική ποδιά (προδημοσίευση)
Έχουν περάσει περίπου τέσσερις δεκαετίες από τότε που η μυρωδιά της νέας σχολικής ποδιάς έβαζε τέλος στις καλοκαιρινές διακοπές μου και σημείωνε την αρχή του φθινοπώρου. Ο πατέρας έφερνε από το μαγαζί, που εργαζόταν, την μπλε ποδιά την οποία με λαχτάρα φορούσα σαν το πιο πολύτιμο ένδυμα. Το συγκεκριμένο χρώμα της έγινε σημείο αναφοράς στη ζωή μου. Το μπλε του ουρανού. Το μπλε της δυσκολίας της ζωής. Το μπλε χρώμα του σχολείου.
Το σχολείο σε οδηγεί με τον σκληρό αγώνα και τον μόχθο της καλλιέργειας να ανέβεις στην κλίμακα των ανθρωπίνων αξιών. Εποχή με δασείες και περισπωμένες. Βραχέα και μακρά φωνήεντα. Μακρύς και ο χάρακας του δάσκαλου που στιγμάτιζε τις ανοιχτές παιδικές παλάμες σε κάποια αταξία ή στην αμέλεια των μαθητικών υποχρεώσεων. Σε προετοιμάζει για το δύσκολο ταξίδι. Τη δυσκολία των ανθρώπινων σχέσεων. Πόνος και ματαιώσεις.
Μόλις είχε κτυπήσει ο επιστάτης την κουδούνα για διάλειμμα τραντάζοντας την δυνατά στον αέρα. Πήγαινα Τετάρτη Δημοτικού. Ορμήσαμε στο προαύλιο να χαρούμε την ολιγόλεπτη ελευθερία γύρω από το τεράστιο πεύκο που υπήρχε στο κέντρο του προαύλιου. Μικροσκοπικός έτρεξα προς την Ουρανία που μου άρεσε, κόρη της δασκάλας μου, με σκοπό να την τρομάξω. Λίγο πριν την ακουμπήσω, ένα μεγαλύτερο παιδί έπεσε πάνω μου και βρέθηκα χωρίς ισορροπία να πέφτω πάνω στον πλησιέστερο τοίχο. Η μπλε ποδιά γέμισε αίματα. Με πήγαν στον διευθυντή και από κει σε γιατρό για ράμματα στο κεφάλι. Ένιωσα ήρωας, μα δεν κέρδισα την συμπάθεια της Ουρανίας.
Ακόμη θυμάμαι τους περιπάτους που πιασμένοι χέρι χέρι με τον διπλανό μας σε δυάδες τραγουδούσαμε σε έναν άτυπο διαγωνισμό με τα κορίτσια "το μικρό καράβι". Εμείς θέλαμε να ρίξουμε στη θάλασσα τα κορίτσια και αυτά να ρίξουν εμάς. Η αέναη κόντρα αγοριών και κοριτσιών που τρέφεται από την μύχια ανάγκη του ενός για τον άλλο, αλλά και την επιθυμία της επιβολής στο άλλο φύλο. Οι μικροί χωματόδρομοι αποκτούσαν χρώμα. Οι μπλε ποδιές έδιναν την εντύπωση μικρής ανθρώπινης θάλασσας. Όπως χοροπηδούσαμε με τις μπλε ποδιές και τους λευκούς γιακάδες, μοιάζαμε με κύματα ζωής. Όνειρο ευοίωνο και ελπίδα για την φτωχή συνοικία.
Βέβαια το μπλε χρώμα της ποδιάς μέχρι το μεσημέρι ήταν συννεφιασμένο από το χώμα και την σκόνη που σηκώναμε με το τρέξιμο και τα άλλα παιχνίδια. Το μπλε όμως μέσα μας δεν έφευγε, ούτε θα φύγει ακόμα, και όταν τα μάτια μας γεμίσουν χώμα.
Μόλις τελείωσα την Πέμπτη δημοτικού καταργήθηκε η ποδιά και έτυχε να αλλάξω δημοτικό σχολείο. Τελείωσε το παραμύθι. Έπρεπε να προσέχω καθημερινά τα ρούχα μου που θα φορούσα στο σχολείο. Πολλές φορές ένιωθα μειονεκτικά και ζήλευα τα άλλα παιδιά βλέποντας τα να φορούν καλύτερα και ακριβότερα ρούχα.
Το παλιό δημοτικό γκρεμίστηκε, για να χτιστεί πολυκατοικία. Η κουδούνα του επιστάτη μπήκε στο μουσείο μαζί με την μπλε ποδιά. Η ανάμνησή της ποδιάς, όμως, έγινε ένα όνειρο που με στοιχειώνει. Γιατί δε με έφερε κοντά στον ουρανό, αλλά στη νοσταλγία και στην πίκρα ενός δύσκολου και αξόδευτου ταξιδιού. Πάνω στη σχεδία του Οδυσσέα.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΣΧΟΣ
Γεννήθηκα στην Πετρούπολη στις 21 Οκτωβρίου 1969. Σπούδασα Ελληνική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και υπηρετώ ως φιλόλογος στη Δημόσια Εκπαίδευση. Έχω εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές
Έρως ονειρευόμενος, εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2012 , Βραβευμένη με το βραβείο «Μαρία Πολυδούρη» πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή
Φως οδυνηρό, εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2015
Είμαι παντρεμένος και έχω δύο παιδιά.
Στοιχεία επικοινωνίας
Email: thanospaschos@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου