ΡΑΝΤΕΒΟΥ (Οι εκπαιδευτικοί γράφουν...)

 

Το αυθόρμητο και λιτό ραντεβού του Παναγιώτη Ταμβάκη.

ΡΑΝΤΕΒΟΥ 

Τον είδαμε και τον προσέξαμε και οι τέσσερις που καθόμασταν στη «Ναυτιλιακή». Στημένος, όπως λέμε, πολλή ώρα, ΤΗΝ περίμενε! Πάνω-κάτω, πέρα-δώθε και μετά στάση. Στη δύσκολη ηλικία περί τα 40. Δεν θα τον έλεγες άσχημο, μάλλον λίγο παλιομοδίτικα ρούχα και γυαλιά, παρά την κοτσίδα και το iPhone. Με ένα τριαντάφυλλο που το έκρυβε όχι και πολύ επιμελώς πίσω από την πλάτη, συνδεδεμένος με αγωνία στο κινητό, περίμενε ένα σημάδι. Ότι έρχεται. Κάπου έμπλεξε και καθυστέρησε. Δεν τον ξέχασε. Ούτε, βέβαια, τον κορόιδεψε, όπως εμείς, ίσως κακεντρεχώς, υποθέταμε. Πολλά και διάφορα, δυσάρεστα οπωσδήποτε, συναισθήματα έπαιρναν μορφή στο πρόσωπό του. Θλίψη αρκετή και πόνος, λίγο αγανάκτηση, απογοήτευση οπωσδήποτε, ίσως και θυμός. Όλα, όμως, σε ένα κατά βάση καλοσυνάτο πρόσωπο! Αν το σκεφτόταν θα ήξερε πως τον βλέπουν αρκετά περίεργα (με την καλή ή όχι σημασία, δεν ξέρω) μάτια. Μα δεν τον ένοιαζε ούτε να το σκεφτεί. Όμως η ώρα που περίμενε ήταν πολλή. Και, κυρίως, βάραινε συνεχώς! Ξαφνικά το πήρε απόφαση. Έφυγε με βήμα ταχύ, αποσυνδεόμενος κάπως βιαστικά από το bluetooth. Χάθηκε πίσω από τη Ροτόντα. Σε λίγο, ναι, πολύ λίγο, τι σου κάνει η άτιμη η τύχη, πέρασε από τον τόπο της συνάντησης μια κοπέλα. Οι δυο άντρες που είχαμε απομείνει στην παρέα δεν την σχολιάσαμε. Πάντως την προσέξαμε. Ήταν, δηλαδή, καλούτσικη. Ούτε που μας πέρασε από τον νου ότι ήταν ΕΚΕΙΝΗ. Κοντοστάθηκε και μίλησε στο κινητό. Αυτό δεν το είδαμε, να πούμε την αλήθεια, αλλά είναι το αυτονόητο κομμάτι του παζλ. Γιατί αυτό που είδαμε ήταν αυτός με το πρόσωπο να λάμπει, να επιστρέφει τρέχοντας και κάνοντας κινήσεις που έλεγαν: μα τι έπαθες, σε περίμενα έναν αιώνα, μα δεν πειράζει τώρα είσαι εδώ, το τριαντάφυλλο είναι για σένα, το προσφέρει με τον πιο αδέξιο τρόπο μα σημασία έχει μόνο ότι: ΗΡΘΕ. Φιλήθηκαν σταυρωτά. Αυτή έλεγε μάλλον κάτι δικαιολογίες που αυτός σίγουρα δεν άκουγε. Τα αυτιά του θα βούιζαν και η καρδιά του θα κόντευε να σπάσει. Κάθισαν στο διπλανό καφέ-μπιστρό και μέχρι που φύγαμε εμείς μιλούσαν, αυτός να μη μπορεί να καθίσει από την ευτυχία που τον σήκωνε στα ύψη, αυτή μάλλον πιο συγκρατημένη, αλλά και αυτή χαρούμενη. Καλή σου μέρα, άγνωστε φίλε! Εύχομαι ολόψυχα όπου και αν είσαι να ζεις το όνειρό σου!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ  Ο. ΤΑΜΒΆΚΗΣ

Διδάκτωρ Συστηματικής Θεολογίας (Α. Π. Θ., Universität Augsburg)

Μάστερ Παιδαγωγικής- Διδακτικής των Θρησκευτικών (Α. Π. Θ.) 

Κεντρικός άξονας των επιστημονικών- ερευνητικών μου δραστηριοτήτων καθώς και του συγγραφικού μου έργου αποτελεί το ζήτημα της ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ-ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΗΣ (και κατ’ επέκταση και της ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ) σημασίας της εννοίας του ΠΡΟΣΩΠΟΥ. 

Σε συνάφεια με τα παραπάνω ερευνώ τη σημασία του μαθήματος των ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ και γενικότερα της θρησκευτικής αγωγής στο σύγχρονο σχολείο. 

Εκπαιδευτικός ΠΕ (1985-2003), Σχολικός Σύμβουλος ΠΕ (2003-2016)

Συμμετείχα στη συγγραφική ομάδα των νέων Προγραμμάτων Σπουδών των Θρησκευτικών (ΙΕΠ, 2011-16) καθώς και ως επιμορφωτής σε σχετικές επιμορφώσεις εκπαιδευτικών. 

Δίδαξα στο κατ’ επιλογήν μάθημα του Τμήματος Θεολογίας Α.Π.Θ. «Ιδιαίτερα θεολογικά και θρησκειοπαιδαγωγικά ζητήματα στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση».

Λογοτεχνία διαβάζω πολύ επιλεκτικά όπως π.χ. τη στήλη «Οι εκπαιδευτικοί γράφουν...» της «Ερανίστριας». Δεν γράφω καθόλου. Το κειμενάκι αυτό γράφτηκε τυχαία και εντελώς αυθόρμητα και δημοσιεύεται μόνο και μόνο από την ευγένεια και την ενθάρρυνση της κ. Ελένης Παπαδοπούλου. Την ευχαριστώ πολύ!