Με την καλοκαιρινή και χιουμοριστική διάθεση της Χαρούλας Αποστολίδου...
Οι φωνές της παραλίας
Αγαπητό μου Ημερολόγιο,
Σήμερα είναι Δευτέρα, 15 Ιουλίου 2019 και η διάθεση είναι καλοκαιρινή.
Μπάνιο στη θάλασσα δεν έχω κάνει ακόμη, αλλά δεν το φέρω βαρέως έχω να σου αναφέρω. Δε μου έλειψε η αλμύρα της θάλασσας. Ούτε το ιώδιο, ούτε η μυρωδιά του αντηλιακού.
Όχι, δεν είμαι άνθρωπος του Σαββατοκύριακου στη Χαλκιδική.
Τώρα δεν είμαι.
Διότι, μην πας μακριά, ένα, δυο χρόνια πριν, για χάρη των παιδιών, πιάναμε τις κοντινές και τις πιο μακρινές παραλίες της Θεσσαλονίκης.
Ακόμη ακούω τις φωνές. Πολλές φωνές. Διαφορετικές φωνές. Και σε διαβεβαιώνω πως, όχι, δεν είμαι η Ζαν Νταρκ.
Έχεις βρεθεί, δεν μπορεί, κάποια στιγμή στη ζωή σου, σε παραλία, όπως π.χ. στα Φλογητά ας πούμε. Όπου παραλία λέμε ένα χώρο ίσαμε πέντε χιλιόμετρα, τίγκα στην ξαπλώστρα και την ομπρέλα. Όταν, όμως, σου λέω τίγκα, εσύ φαντάσου πιο τίγκα από τίγκα. Δισεκατομμύρια λέμε: από τον δρόμο μέχρι το κύμα, και από Ανατολή σε Δύση. Ανάμεσα, μπιτσόμπαρα. Όχι για όλα τα γούστα: μόνο για ένα γούστο. Ξέρεις, νομίζω, τι εννοώ.
Έχεις την εικόνα; Ωραία!
Τώρα στήσε αυτί: στις φωνές που σου έλεγα.
1. Φωνές-Τσιρίδες: όπου τσιρίδα άκου… παιδικές φωνούλες. Τσιροκόπημα παιδικό, παιδάκια που πλατσουρίζουν στο κύμα, που τρέχουν να βουτήξουν, που φτιάχνουν πύργους με κουβαδάκια και τσιρίζουν , όταν η μητέρα ανανεώνει το αντηλιακό πάνω τους και τα αφήνει με ένα παχύ άσπρο στρώμα στο δερματάκι τους και αυτά μπαίνουν στο νερό και ξεπλένονται, πιτσιλίζονται και παίζουν μπαλίτσα που σε βρίσκει κατακούτελα. Που με τσιρίδες κάνουν γνωστό τοις πάσι ότι πείνασαν, που με τσιρίδες κάνουν γνωστό ότι δίψασαν, που με τσιρίδες ανακοινώνουν ότι μόλις κατούρησαν μέσα στη θάλασσα.
2. Φωνές- Καραμούζες: όπου καραμούζα άκου τη…μανούλα. Που δικαίως ανησυχεί για τα πάντα: με ήχο καραμούζας ακούς ‘’ βρε, το παιδί ξανοίχτηκε κι εσύ κάθεσαι με τη φραπεδούρα και το τάβλι…’’ με ήχο καραμούζας ακούς ‘’ αν σε πιάσω, θα σου βγάλω το μαλλί τρίχα τρίχα’’, η καραμούζα επιμένει ‘’ το παιδί θα το κάψει ο ήλιος’’ και μόνο αυτή ενδιαφέρεται, ‘’άι, στον αγύριστο, έσπασε και το νύχι και πού να βρεις κατακαλόκαιρο μανικιουρίστ εδώ που μ’ έφερες… καλέ, χτυπάει το κινητό σου, δεν το ακούς, έλα, καλή μου, ναι, στην παραλία είμαστε- επιμένει ο ήχος καραμούζας- περνάμε υπέροχα, σε λίγο θα ανεβάσω φωτό στο ίνστα…’’
3. Φωνές- Αγρίων, Αγριοφωνάρες: όπου αγριοφωνάρα άκου τον πατέρα. Που δικαίως αδιαφορεί για τα πάντα, διότι μια βδομάδα άδεια έχει, θέλει να ξεκουραστεί. Να ξαπλώσει το τριχωτό κορμί του στην ξαπλώστρα, με την καφεδούμπα, το τάβλι. Μήπως τι θέλει ο άνθρωπος; Λίγη ησυχία και μπόλικα παγάκια στον καφέ. Παίζει τάβλι με φίλο, αφού έχει τακτοποιήσει την κοιλιά του προς τα δεξιά. Χτυπά τα πούλια δυνατά, ανακοινώνει με αγριοφωνάρα σε όλη την παραλία για τις εξάρες και με αγριοφωνάρα βρίζει τη γαμημένη τύχη του για τα αλλεπάλληλα ασσόδυα. Με αγριοφωνάρα απαντά στο κινητό του, που έχει ήχο κλήσης το ‘’ απορώ με την καρδιά μου ’’ του Μάκη Χριστοδουλόπουλου και δίνει οδηγίες για τις σφραγισμένες επιταγές, θαρρείς κι από την ένταση της φωνής εξαρτάται η τακτοποίησή τους.
Δεν ακούει ούτε τις φωνές-τσιρίδες, ούτε τη φωνή-καραμούζα. Και όσο αυτές δυναμώνουν, τόσο κι αυτός ανεβάζει τα ντεσιμπέλ. Δόξα τω θεώ, έχει …φωνάρα. Αγριοφωνάρα. Να μη σου πω γαϊδουροφωνάρα!
Αγαπητό μου Ημερολόγιο, ακούς;
Έλα να σου πω ότι δεν τελείωσα.
Έχω κι άλλο:
4. Φωνές- σκούξιμο: όπου σκούξιμο άκου παιδιά στην εφηβεία. Που δικαίως σκούζουν ουάου, ουάου, όdως ρε μαλάκα; Όχι όντως, όdως
( αν καταλαβαίνεις τη διαφορά ). Σκούξιμο όταν ακούγονται τα λάικ στα φέις μπουκ και τα ίνστα, σκούξιμο για τα καινούρια τατού της Κατερίνας, εκεί, λίγο πάνω από το βυζί και της Βικούλας, εκεί, λίγο πάνω από το πιπί. Σκούζουν και κραυγάζουν με το ντούπου ντούπου των ηχείων, καθώς σείεται ο τόπος, από τα δεξιά σου, όπως κάθεσαι, διότι από τα αριστερά σου, όπως κάθεσαι πάντα, ακούς άλλο ντάπα ντούπα, από το αριστερό μπιτσόμπαρο. Όχι, καλό μου, μην πάει ο νους σου στο κακό…Γεωγραφικός είναι ο προσδιορισμός.
5. Φωνές- ποικίλες: υπάρχουν κι άλλες φωνές στην παραλία, Αγαπητό μου Ημερολόγιο: ας πούμε , να μην ξεχάσω να σου πω, τα γαβγίσματα. Καλέ, έλα. Μην… όχι, όχι, μην πάει, πάλι, ο νους σου στο κακό: για τα κανονικά γαβγίσματα λέω, από τα χαριτωμένα σκυλάκια των λουόμενων. Ναι, βρε, αυτά που τρέχουν ανάμεσα στις ξαπλώστρες και σου πετάνε άμμο στα μούτρα και αυτή έρχεται και εισχωρεί μέχρι τις ρίζες των μαλλιών σου, αυτά τα γαβ γουβ, ‘’πού είσαι Λούση, έλα στη μανούλα, όχι, Λούση, κακό κορίτσι’’, διότι η Λούση άρπαξε τον λουκουμά από ένα κοριτσάκι δίπλα, που τσιροκοπά για την απώλεια, ενώ ο ήχος της καραμούζας- μανούλας ανακατεύεται με την αγριοφωνάρα του πατέρα, που κράζει τη μανούλα της Λούση, ‘’που εδώ τα παιδιά στην Αφρική πεινάνε κι εσείς ταϊζετε τα βρωμόσκυλα..’’
Κάνε, τώρα, Αγαπητό μου, την κομποζισιόν: τσιροκόπημα, καραμούζα, αγριοφωνάρα, γάβγισμα. ΚΑΙ ΠΡΟΣΘΕΣΕ: τον λουκουματζή που τον έχει ζεστό και μυρωδάτο, τους Πακιστανούς
( έτσι τους ονομάζουμε όλους, χάριν συντομίας) που διαλαλούν τα εμπορεύματά τους: βραχιόλια για τα χέρια και τα πόδια, γυαλιά για τον ήλιο, φουστανάκια, φακοί και παιχνιδάκια, που άμα τα κουρντίσεις, ακούγονται χάχανα…
Θέλεις κι άλλα;
Έχω.
Στο τσιροκόπημα, την καραμούζα, την αγριοφωνάρα, το γάβγισμα, τον λουκουματζή, τη μαμά της Λούση και τα σπαστά αγγλικά του Πακιστανού πρόσθεσε και τούτο: μέσα στη θάλασσα, όπου δισεκατομμύρια λουόμενοι προσπαθούν -με κοφτές κινήσεις -τάχα να κολυμπήσουν( άμεσος ο κίνδυνος στην επόμενη απλωτή να πιάσεις κάποιο μέλος του ανθρώπινου σώματος που έχεις στα πέντε εκατοστά, τόσος ο χώρος σου) μια γυμνάστρια κάνει aqua pilates!!!!!!!!! Ένα ηχείο, δίπλα στο κύμα, πάνω σε μια άσπρη πλαστική καρέκλα, απελπισμένα προσπαθεί να στείλει τον ήχο του στα κάθε ηλικίας λουόμενα fitness κορίτσια, που προσπαθούν να τρέξουν μέσα στο τσιρλί νερό.
Αλλά σταματώ. Δε θα πω για το ανοιχτό τουριστικό λεωφορείο, σαν εκείνο που ξεναγεί στη Θεσσαλονίκη τους τουρίστες, που στάθμευσε στο δρόμο, διαφημίζοντας γνωστά πατατάκια, με τεράστια ηχεία στην ταράτσα του. Δε θα σου πω για την κινεζούλα που με χαμηλή, είναι αλήθεια φωνή, ζητά να σου κάνει σιάτσου ή τατουάζ. Δε θα σου πω για τα παιδάκια που μοιράζουν διαφημιστικά φυλλάδια εστιατορίων, ούτε θα σου πω για τις γεννήτριες ηλεκτρικού ρεύματος , που τάχα μακριά, τροφοδοτούν με ρεύμα τους πωλητές των καλαμποκιών.
Θα τελειώσω με το εξής:
σταματά λεωφορείο με εκδρομείς από τα Γιαννιτσά. Ξέρεις, αυτά τα δρομολόγια, που σε φέρνουν στη θάλασσα το πρωί και σε μαζεύουν το βραδάκι, να σε πάνε σπίτι σου. Ξεχύνονται οι γριές, μπαϊλντισμένες από τη ζέστη και το σκόρδο- που ρίχνει την πίεση- και μπαίνουν στη θάλασσα, μερικές μαζί με τις ρόμπες. Και θυμάμαι αυτό που έζησα στη Σύρο, χρόνια πριν: ενώ κολυμπούσαμε στην παραλία του Κινίου, ξαφνικά άκουσα την αδερφή μου, έντρομη, να μου φωνάζει να βγούμε από το νερό. Καρχαρίας; Τσουνάμι; Ανεμοστρόβιλος;
Όχι, με διαβεβαίωσε. Ήρθε τουριστικό.Ομαδικό κατούρημα!!!!!!!
ΧΑΡΟΥΛΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΟΥ 
Η Χαρούλα Αποστολίδου είνα φιλόλογος και θεατρική συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Μελίτη της Φλώρινας και ζει στο Φίλυρο Θεσσαλονίκης. Είναι απόφοιτη του Τµήµατος Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Πανεπιστηµίου Ιωαννίνων, του Θεατρικού Εργαστηρίου "Θέσπις" και του σεµιναρίου Θεατρικής Γραφής του Κρατικού Θεάτρου Βόρειας Ελλάδας. Με τη θεατρική γραφή άρχισε να ασχολείται το 2006. Το πρώτο της θεατρικό έργο, "Πού είναι ο Τάσος που ερωτεύτηκα;", απέσπασε το 2ο βραβείο στον Πανελλήνιο Διαγωνισµό - στην κατηγορία των νέων θεατρικών συγγραφέων - του Υπουργείου Πολιτισµού, το 2008. Το έργο παρουσιάστηκε στο Κ.Θ.Β.Ε., σε σκηνοθεσία Γ. Κιουρτσίδη και σκηνογραφία Γ. Πάτσα, το 2008. Για το ίδιο έργο τής απονεµήθηκε Έπαινος από την Ελληνική Εθνική Επιτροπή της UNESCO και το Athens University of Indianapolis.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου