Το σχολείο των ονείρων μου

Και μέσα στο σκοτάδι και μέσα στην αλλοτρίωση πρέπει να ονειρευόμαστε για ένα καλύτερο σχολείο, ένα Σχολείο που θα διαπαιδαγωγεί Ανθρώπους! 

Αναδημοσίευση από το περιοδικό fractal, 49 http://fractalart.gr/o-scholeio-twn-oneirwn-moy/

Της Ελένης Κ. Παπαδοπούλου // *

Το Σχολείο των ονείρων μου

Στην Κατερίνα Π.

Το Σχολείο των ονείρων μου είναι ένα σχολείο γήινο, ανθρώπινο, ζεστό, αγαπητικό. Είναι μια κυψέλη όπου όλοι, μαθητές και δάσκαλοι, έρχονται σ’ αυτό, κάθε μέρα, με ευφρόσυνη διάθεση να μάθουν το πώς θα μαθαίνουν και να γνωρίσουν τα όρια και τις δυνατότητες που έχουμε εμείς, οι άνθρωποι.

Το Σχολείο των ονείρων μου είναι χτισμένο με υλικά τα αγνά νεανικά χαμόγελα και τις ώριμες συνέπειες μιας πρακτικής πείρας. Τα παιδιά ανέμελα και φυσικά συμμετέχουν στο πανηγύρι της μάθησης και σπουδάζουν τον σεβασμό, την ανεκτικότητα, την υπομονή, τον αγώνα του ανθρώπου να ανεβεί σε ψηλές κορυφές με μοναδικά του εφόδια, την προσπάθεια και την εξάρτυσή του.

Το Σχολείο των ονείρων μου είναι ένα διδακτήριο όπου οι δάσκαλοι σέβονται τον εαυτό τους και το λειτούργημά τους. Οι δάσκαλοι έχουν επιλέξει να είναι δάσκαλοι από αγάπη και πάθος. Φροντίζουν διαρκώς να μαθαίνουν, να γίνονται μαθητές, χωρίς να επιδιώκουν υλικές ανταμοιβές, αλλά για να είναι πάντα σε πνευματική ετοιμότητα να καθοδηγούν και να εμψυχώνουν τους μαθητές τους.

Το Σχολείο των ονείρων μου είναι ένα συνεργατικό σχολείο, όπου όλοι μαζί, μια γροθιά, θέτουμε στόχους και πασχίζουμε να τους πετύχουμε, για να απολαύσουμε τα αξιοζήλευτα χρυσά έπαθλα, την ικανοποίηση της συνεργασίας και την πραγμάτωση της απόπειρας. Ένα σχολείο, όπου η συνεργασία και η καλοπροαίρετη στάση των δασκάλων φωτίζουν και παραδειγματίζουν τους μαθητές. Ο παράλογος και ανώφελος ανταγωνισμός και η επιδίωξη ατομικών διακρίσεων σκονίζονται σε κάποια παρατημένα ράφια σαρακοφαγωμένων ερμαρίων.

Το Σχολείο των ονείρων μου είναι απαλλαγμένο από αδιαφορία, υποκρισία, σκοπιμότητες, ιδεολογήματα, αρχομανία και τα άλλα θανάσιμα αμαρτήματα της κοινωνίας . Ένα σχολείο που απομυζά κάθε ρανίδα γνώσης κι όχι ένα ανθρωποφάγο σχολείο που εξοντώνει μαθητές και δασκάλους.

Το Σχολείο των ονείρων μου στην αυλή του έχει έναν ιστό όπου ανεμίζουν στον βαθυγάλανο ουρανό οι σημαίες της δικαιοσύνης και της αξιοκρατίας. Ένα σχολείο που κλείνει για τις καλοκαιρινές διακοπές σκορπώντας δάκρυα λύπης στα μάτια και ανοίγει τον Σεπτέμβρη με χαρές και ελπίδες για το νέο ταξίδι της μάθησης.

Το Σχολείο των ονείρων μου είναι αληθινό και απλό. Ένα σχολείο αγάπης για τα Γράμματα και τον Άνθρωπο, ένα σχολείο κοιτίδα, που δίνει αγκαλιές θαλπωρής, που προσφέρει πνευματική τροφή και ζείδωρο ήλιο στα παιδιά με την εύπλαστη ψυχή και την ακόρεστη δίψα για γνώση.

Το Σχολείο των ονείρων μου θέλω να είναι όμορφο και να αντανακλά την ομορφιά του στις ψυχές μας. Γιατί μόνο οι ψυχές των ανθρώπων μπορούν να  ομορφαίνουν τον κόσμο μας!

Ένα πεζό ποίημα μιας μάχιμης καθηγήτριας πολλών σχολείων.

* Η Ελένη Παπαδοπούλου, εκπαιδευτικός Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, είναι απόφοιτος του Τμήματος Φιλολογίας Α.Π.Θ., με ειδίκευση Κλασικών Σπουδών, και κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος Eιδίκευσης της Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ., του τομέα Αρχαίων Ελληνικών της Χριστιανικής Γραμματείας . Είναι συντάκτης του φιλολογικού-εκπαιδευτικού ιστολογίου eranistria.blogspot.com

Καλό καλοκαίρι!