ερανίστρια : Ενδεικτικές Απαντήσεις Κ.Ε.Ε. Νεοελληνικής Γλώσσας Πανελλαδικών Εξετάσεων 2016

Τίς ει;

Η ερανίστρια συνεισφέρει στην "τράπεζα" της μάθησης ποικίλα παιδευτικά εφόδια. Αξιοποιεί δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο της συντάκτριας και των αναγνωστών της και παρέχει, με εθελοντική διάθεση και ανιδιοτέλεια, γνώσεις και απόψεις της φιλολογικής περιρρέουσας ατμόσφαιρας και της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΑ ΣΤΟ Fractal

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ

Ιστορίες ψυχών: Πώς τα πας με την απώλεια; της Αλεξάνδρας Μυλωνά

http://fractalart.gr/pws-ta-pas-me-tin-apwleia/

Λίγες και μία νύχτες ή πώς γράφεται ένα μυθιστόρημα; Λίγες και μία νύχτες του Ισίδωρου Ζουργού

http://fractalart.gr/liges-kai-mia-nychtes/

Αναπνοές ζωής, αναπνοές αφήγησης: Ο χρόνος είναι αναπνοές της Χαρούλας Αποστολίδου

http://fractalart.gr/o-xronos-einai-anapnoes/

Η διελκυστίνδα της αγάπης: Ιστορία χωρίς όνομα του Στέφανου Δάνδολου

http://fractalart.gr/istoria-choris-onoma/

Μαθήματα ιστορίας, μαθήματα ανθρωπιάς: Η θάλασσα στο χιόνι της Ελευθερίας Κυρίμη

https://www.fractalart.gr/i-thalassa-sto-xioni/

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ

Το σχολείο των ονείρων μου (πεζοποίημα)

http://fractalart.gr/o-scholeio-twn-oneirwn-moy/

Ο ποδηλάτης του ουρανού (ποίημα)

https://www.fractalart.gr/o-podilatis-toy-oyranoy/

Mονόλογος πατριώτισσας (διήγημα)

https://www.fractalart.gr/diigima-monologos-patriotissas/

ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Από τη συγγραφή... στην τάξη

http://fractalart.gr/apo-ti-syggrafi-stin-taxi/

Το μυστικο της αγαπης για τη λογοτεχνια (Δημιουργικές συναντήσεις και αμφίδρομες σχέσεις με αφορμή ένα διήγημα) - Αλεξάνδρα Μυλωνά, φιλόλογος-σκηνοθέτις-συγγραφέας και Ελένη Παπαδοπούλου, φιλόλογος ΜΑ-εκπαιδευτικός http://www.philologos.gr/documents/seminaria/parousiaisi1.pdf

https://drive.google.com/file/d/1aj-UHKQeJ8lwqREveXX689rh7CYT8Z5h/view?usp=sharing

http://www.philologos.gr/documents/seminaria/parousiaisi1.pdf

https://drive.google.com/file/d/1aj-UHKQeJ8lwqREveXX689rh7CYT8Z5h/view?usp=sharing

ΣΕΝΑΡΙΟ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Α ΛΥΚΕΙΟΥ

Σενάριο στην ενότητα ΤΑ ΦΥΛΑ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

http://ifigeneia.cti.gr/repository/index.php?option=com_docman&task=doc_download&gid=2502&Itemid=65

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΑ στο περιοδικό ΝΟΗΜΑ

ΤΕΥΧΟΣ 3 ISSN 2585-3716 : Το ταξίδι της Ιφιγένειας, σ.178-180, διήγημα

ΤΕΥΧΟΣ 4 ISSN 2585-3716 : Όνειρο στο facebook, σ. 174-178, διήγημα

ΤΕΥΧΟΣ 5 ISSN 2585-3716: Οι εκλεκτικές συγγένειες ανάμεσα στον επιτάφιο λόγο και τα επιτάφια επιγράμματα του Γρηγορίου Ναζιανζηνού, σσ. 88-96, άρθρο

ΤΕΥΧΟΣ 6 ISSN 2585-3716: Η Προς Γαλάτας επιστολή του Αποστόλου Παύλου υπό το πρίσμα της ρητορικής κριτικής, σ. 108-119, άρθρο

κατ' ἔρωτα τῆς παιδεύσεως

Εἶχον ἡμᾶς ᾿Αθῆναι, καθάπερ τι ῥεῦμα ποτάμιον,ἀπο μιᾶς σχισθέντας πηγῆς τῆς πατρίδος εἰς διάφορον ὑπερορίαν κατ' ἔρωτα τῆς παιδεύσεως καὶ πάλιν εἰς τ αὐτὸ συνελθόντας, ὥσπερ ἀπὸ συνθήματος οὕτω Θεοῦ κινήσαντος. Εἶχον δε μικρῷ μεν ἐμε πρότερον, τον δ' εὐθυς μετ' ἐμέ, μετα πολλῆς προσδεχθέντα και περιφανοῦς τῆς ἐλπίδος.

Γρηγόριος Ναζιανζηνός, Επιτάφιος εις τον Μ. Βασίλειον, 15, 1

[Ονειρευτήκαμε ένα σχολείο, κάποτε]

Έπεσα κάτω κι έκλεισα τα μάτια.

Είπα θα κάνω

πως δεν καταλαβαίνω.

Ας γίνουν όλα

ερήμην μου.

Τηλέφωνα χτυπούσαν άνθρωποι περνούσαν

σκουντουφλούσαν πάνω μου με άγγιζαν με κλωτσούσαν

με χάιδευαν με τρυπούσαν

με λεηλάτησαν.

Ξύπνησα σ’ έναν πύργο

φυλακισμένη

ένα παράθυρο στην κορυφή μονάχα

έριξα τα μαλλιά μου

όμως του κάκου

κανένας δεν επιάστη ν’ ανεβεί,

να με γλιτώσει.

[...]

Όταν ξαφνικά

είδα παράμερα το δάσκαλο,

λίγο σκυφτός κι αδυνατισμένος μού φάνηκε.

Πατούσε ελαφρά πάνω στα φύλλα

και κάτι έψαξε να πάρει απ’ τη μεγάλη τσάντα.

Και μεμιάς σκόρπισαν τριγύρω φθόγγοι.

άλλοι βαριοί πάτησαν στη γη

κι άλλοι αναρριχητικοί πετάξανε κλαδιά και ψήλωσαν.

Ξέκρινα τότε σκουριασμένο

το κ λ ε ι δ ί στην τσάντα.

Έδωσα μια, πιάστηκα από τ’ αναρριχώμενα φωνήματα

κι εκείνα μ’ απιθώσαν καταγής.

Πάμε, του είπα. Καιρός να ξεκλειδώσεις το σχολείο.

Με κοίταξε στοχαστικά και, ναι

είναι καιρός, χαμογέλασε.

Γρήγορα, πριν πάρουνε χαμπάρι πως τους ξέφυγα, είπα.

Να βιαστούμε.

Κι ήταν τότε που ήρθαν τα παιδιά.

Πολλά παιδιά, όλο ζωή και υγεία.

Έπαιζαν με τους φθόγγους κι εκείνοι, υπομονετικοί,

έγιναν έλκηθρα,

έγιναν μπάλες, μπαλόνια, αερόστατα.

Μαζεύτηκε το πλήθος και κοιτούσε,

κάπου κάπου ένας φθόγγος καθότανε πάνω στον ώμο,

στο χέρι ή στο κεφάλι τους,

τον κοίταζαν αυτοί προσεχτικά

και κ α τ α λ ά β α ι ν α ν.

Οι προεξάρχοντες ενοχλημένοι διέλυσαν την πομπή.

Ήταν η στιγμή

που η παλιά κλειδαριά

δέχτηκε μέσα της και πάλι το κλειδί

κι απάντησε στο γύρισμά του

με το χαρμόσυνο τρίξιμο

της δικαιωμένης προσμονής.

Κούλα Αδαλόγλου

Από τη συλλογή «Μαθητεία στην αναμονή», «Αφήγηση πρώτη», 2001

Μανώλης Αναγνωστάκης

Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια Ἡ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο εἶσαι ὄμορφη, μὰ δὲ βρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶ Θὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰ ποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε. Ὁ κόσμος ψάχνει σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστο τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα. Σκέφτομαι συχνὰ πὼς ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μικρὴ ποὺ δὲν ἀξίζει κἂν νὰ τὴν ἀρχίσει κανείς. Ἀπ᾿ τὴν Ἀθήνα θὰ πάω στὸ Μοντεβίδεο ἴσως καὶ στὴ Σαγκάη, εἶναι κάτι κι αὐτὸ δὲ μπορεῖς νὰ τὸ ἀμφισβητήσεις. Καπνίσαμε -θυμήσου- ἀτέλειωτα τσιγάρα συζητώντας ἕνα βράδυ -ξεχνῶ πάνω σὲ τί- κι εἶναι κρῖμα γιατὶ ἦταν τόσο μα τόσο ἐνδιαφέρον. Μιὰ μέρα, ἂς ἤτανε, νὰ φύγω μακριά σου ἀλλὰ κι ἐκεῖ θά ῾ρθεις καὶ θὰ μὲ ζητήσεις Δὲ μπορεῖ, Θέ μου, νὰ φύγει κανεὶς μοναχός του.