ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΝΙΣΜΟΥ ΠΤΩΤΙΚΩΝ

Α. Γενικοί κανόνες


1. Η ασυναίρετη ονομαστική, αιτιατική και κλητική των πτωτικών, όταν τονίζεται στη λήγουσα, παίρνει οξεία.

Ἡ τιμή, ἡ φωνή, ὁ ποιητής

Ὁ αγαθός, κεκελευκώς, αὐτός

2. Η γενική και δοτική των πτωτικών, όταν τονίζεται στη λήγουσα, παίρνει περισπωμένη.

Τοῦ ποιητοῦ, τῷ ποιητῇ

Τῆς τιμῆς, τῇ τιμῇ

3. Η λήγουσα που προέρχεται από συναίρεση, όταν τονίζεται, παίρνει περισπωμένη.

Τιμάω-τιμῶ δηλόον-δηλοῦν

Παίρνει όμως οξεία, αν πριν από η συναίρεση είχε οξεία η δεύτερη από τις συλλαβές που συναιρούνται.

Ἐσταώς-ἐστώς



Β. Ειδικοί κανόνες



Α΄κλίση

 Το α στην κατάληξη –ας (σε οποιαδήποτε πτώση) είναι πάντοτε μακρόχρονο.

Τούς στρατιώτας , τῆς πολιτείας

 Στα θηλυκά : α) αν πριν από το α υπάρχει σύμφωνο (εκτός από το ρ) τότε το α είναι βραχύχρονο

Ἡ μοῦσα, τῆς μούσης

Η μᾶζα, τῆς μάζης

** Την ποσότητα τη βρίσκουμε στα λεξικά ή στους πίνακες των ουσιαστικών της γραμματικής



Β΄κλίση

Η κατάληξη α των ουδετέρων (όλων των πτωτικών) είναι βραχύχρονη.

Τά μῆλᾰ, τα σώματᾰ

Ἐκεῖνα, τά τιμῶντᾰ



Γ΄κλίση

Το ι και α στη λήγουσα των ονομάτων της γ΄κλίσης είναι βραχύχρονα.

Ἡ γνῶσις, τήν γνῶσιν

Τόν ἀγῶνα, τούς ἀγῶνας