Η "Ποίηση" είναι μια πόρτα ανοιχτή...

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ.

του Ευάγγελου  Δεμιτσάνη

Τις νυχτες κλαιμε και το πρωι ελπιζουμε οτι ολα θ’αλλαξουν.Ενα χαμογελο να μας βεβαιωσει οτι ζουμε και ελπιζουμε.Αυτο το χμογελο που θα καθρεφτιζεται στα ματια μαςΤο χαμογελο ενος μικρου παιδιου που συνεχιζει να ονειρευεται και να προσδοκα.Τις νυχτες κοιταω τ’αστερια και ψαχνω να βρω τα ματια του.Ομως ξαφνικα περασε το φεγγαρι απο διπλα μου και μου ψιθυρισε :Οτι υπαρχει ελπιδα.Οτι δε χρειαζεται
να δοθεις σε καποιον που δεν ερωτευτηκες,που δεν αγαπησες για να ξεφυγεις απο τη μοναξια.Θα ζησω οταν βρω μια θεση στη ζωη των αλλων.Ομως τα πλοια φευγουνε απο τα λιμανια της ελπιδας και παιρνουν μαζι τους τ’απιαστα ονειρα μας.Τα ονειρα που μας φθειρουν και μας κανουν ανικανοποιητους.Εμας τους ωριμους χωρις ωριμοτητα.Εμας τους ονειροπολους χωρις ονειρα,που τα κοιταμε να φευγουν απο τα παιδικα μας ματια μεσα απο τα τζαμια των τρενων.Ολα αυτα που ονειρευτηκαμε ηταν σχεδια ονειρων που φτιαχτηκαν για την αμμο διπλα στα κυμματα της θαλασσας.Ποσο μονοι ειμαστε στο κοσμο..Σαν τ’αστρα πανω στον ουρανο που πεφτουνε στη γη σα να θελουν να ξεφυγουν απο τη λαμπερη μοναξια τους.Ενας θλιμμενος αποχωρισμος,ενα τραγουδι που κρυβει τη λυπη ολων αυτων που δε προλαβαν ν’αγαπησουν,να δωσουν και να παρουν.Ονειρευομαι ενα ταξιδι μεσα στη μοναξια του κοσμου σαν ενα παιδι που περιμενει.Κι απο ολες τις νυχτες προτιμησα εκεινες του μικρου πριγκηπα μεσα στ’αστερια.Σημασια εχει ποιος θα ταξιδεψει με τη λιγοτερη μοναξια.



ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΧΑΜΕΝΟΥ ΡΟΔΙΟΥ

του Πέτρου Θεοδωρίδη

Κάθε μέρα μόλις ξυπνώ, θυμάμαι την ιστορία του χαμένου ροδιού.
 Ηταν ένα ρόδι περίεργο,μισανοιχτο ,έχασκε σαν στόμα παιδιού και μέσα φαίνονταν πρόσωπα χρυσά και κόκκινα σαν αίμα,ανασαινε θαρρείς, μικρό και χρυσοκκόκινο ,όμορφο και πάντα ολόδροσο σαν μα κόπηκε τώρα από τον κήπο της Εδέμ. Και το ρόδι μιλούσε κιόλας ,γλώσσα παράξενη ,γαργαριστή. Όλο ρο και λάβδα. Και κάθε τόσο επαναλάμβανε λέξεις και φράσεις που μοιάζανε σαν σπασμένες ή σαν να τις τράβηξε κανείς από το ουράνιο στερέωμα κι αυτές - αστέρια Που πέφτουν ή κομήτες- μοναχικές σπίθες σε ένα μαύρο δίχως νόημα κενό λαμπύριζαν, ή μοιάζανε με δάκρυα χελώνας τεράστιας αναποδογυρισμένης στην αμμουδιά το βράδυ Όταν δεν έχεις τι να πρωτοθυμηθείς ,όταν το παρελθόν σου μοιάζει με κομμάτια που περιφέρονται στο πουθενά , σαν ένας άλλος άνθρωπος –ολοζώντανος –ένα φάντασμα του εαυτού σου ,ένα υπόκωφο αντίγραφο ,μια ανεμώνη ,όταν ο εαυτό σου περιφέρεται στους ολοσκότεινους διαδρόμους ενός λαβυρίνθου που δεν τελειώνει πουθενά ,όταν ο εαυτός σου από το σώμα βγαίνει και σου μιλά ,οι λέξεις τότε μοιάζουν να βγαίνουν από αυτό το ρόδι . μικρά πετράδια ,γευστικά που η αξία τους βρίσκεται στη ψίχα ,στο μέσον, καταμεσής της λέξης .
Αυτό το ρόδι κατρακυλούσε, χοροπηδούσε ,έπαιζε στο δωμάτιό μου.
Το νιωθα σαν παιδί μου κι όταν κάποτε έλεγε …μπα..μπα …και άλλα ασυνάρτητα , , λες και ήτανε ποτέ δυνατό να έχουνε τα ρόδια μπαμπά έναν άνθρωπο. Η όταν κάποτε έλεγε τραγουδιστά π.χ. ‘’Ρωφίλη’’, εγώ θυμόμουν τα ‘’ρω’’ του ‘έρωτα, και αναρωτιόμουνα πως γίνεται τα ρόδια να γράφουν ποίηση .
Ένα πρωί το ρόδι χάθηκε. Πιθανό να κατρακύλησε στη σκάλα από την μισάνοιχτη εξώπορτα .Πιθανό να ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο.
Τώρα μάλλον θα κείτεται σάπιο στην άκρη ενός βρώμικου δρόμου.
Όμως το ρόδι άφησε τη ζωντανή σκιά του στο τραπέζι της κουζίνας μου κι αυτό κάθε πρωί μου τραγουδάει , με σπασμένες λέξεις που δεν οδηγούν πουθενά.
Αυτή η σκιά του ροδιού ,χαμένο ρόδι, μια τρύπα στη μέση του τίποτε μου λέει: σ αγαπώ κάθε βράδυ . Την αγαπώ τη σκιά . Αυτή μου ψιθυρίζει λόγια μυστικά κάθε βράδυ, τονίζοντας αντί τα ‘’ρω’’ τα ‘’σι’’. Λέει Σσσσι….σιιι….. Κι αυτά τα λόγια κι άλλα πολλά που δεν τα γράφω.
 Για σας μπορεί να μη σημαίνουν τίποτε, για μένα όμως σημαίνουνε πολλά . Σημαίνουνε το μυστικό του σύμπαντος ,που δεν μπορεί κανείς να το προφέρει ,γιατί ο κόσμος όλος θα χαθεί.
Μονάχα ένα ρόδι που χάθηκε μπορεί να αφήσει τη σκιά του να κάνει σιιιι……..σσι…. Κι αυτό το σσς .. είναι ένα βάλσαμο , το βράδυ ,και με οδηγεί ύπνο γλυκό σα να πετώ στ΄ουράνια…..