«Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία, μεσούντος κάποιου Ιουλίου, βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «Δώστε τη χούντα στο λαό». Φοβάμαι τους ανθρώπους που, με καταλερωμένη τη φωλιά τους, πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου». Μανώλης Αναγνωστάκης, Νοέμβριος 1983.
Στην εποχή της γενικευμένης «αγανάκτησης», πρέπει να θυμόμαστε τους ποιητές. Με πέντε αράδες λένε τα πάντα. Όπως τότε που ο ελληνικός λαός βγήκε στους δρόμους φωνάζοντας να του δώσουν τη χούντα. Είχαν προηγηθεί, βέβαια, εφτά χρόνια «ησυχίας, τάξης, ασφάλειας και προόδου», που απολάμβαναν εκατομμύρια Έλληνες. Πλην λίγων εξαιρέσεων, δηλαδή μερικών χιλιάδων ανθρώπων στις φυλακές και στις εξορίες, η μεγάλη σιωπηλή πλειοψηφία ζούσε τη ζωή της ήσυχα και απλά.Όμως, όταν άλλαξαν τα πράγματα, εφτά εκατομμύρια Έλληνες μεταμορφώθηκαν σε αντιστασιακούς. Ακριβώς όπως το λέει ο ποιητής.
Τώρα είναι η ώρα της «αγανάκτησης». Και της υποκρισίας. Άνθρωποι που έχουν, κατά τον ποιητή, καταλερωμένη τη φωλιά τους, πρωτοστατούν.
Αυτούς πρέπει να φοβόμαστε περισσότερο. Τους ''δήθεν'' επαναστάτες που συγκρούονται με ''το κατεστημένο'' ενώ εδώ και πολλά πολλά χρόνια είναι βολεμένοι . Και τώρα που οσμίστηκαν την εξουσία σήκωσαν κεφάλι για να εισπράξουν το διάφορό τους. Ας μην υποκύψουμε στις διχαστικές τους πρακτικές κι ας στραφούμε σ' έναν πιο μοναχικό δρόμο με σκέψη, διάβασμα και κυρίως αυτοκυριαρχία...
Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου