ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ, ένας καινοτόμος διηγηματογράφος

«Τα διηγήματα του Βιζυηνού συγκεντρώνουν όλες τις προϋποθέσεις της καλή αφηγηματικής πεζογραφίας. Διακρίνονται για την αφηγηματική ικανότητα, για την τεχνική διάρθρωση της πλοκής, για την πλαστική δύναμη στη διαγραφή των χαρακτήρων, αλλά προπαντός για τη διείσδυση στο βάθος της ψυχής και την έντονη δραματικότητα. Ψυχογραφικός και δραματικός πεζογράφος είναι κατά κύριο λόγο ο Βιζυηνός. Μπορεί να μας κάνει να ενδιαφερθούμε ζωηρά για την ιστορία που μας λέει, μπορεί να ζωντανέψει άμεσα και παραστατικά τα πρόσωπά του, αλλά περισσότερο ακόμα - ικανότητα που είναι η δυσκολότερη και η σημαντικότερη για έναν πεζογράφο - μπορεί να εισδύσει στην ανθρώπινη ψυχή και να εικονίσει την εσωτερική τρικυμία και το δράμα της. [...] Ο Θρακιώτης συγγραφέας υπήρξε ένας αυτοδίδακτος στην αφηγηματική πεζογραφία, ένας αυτοσχεδιαστής, με την έννοια πως έγραψε τα διηγήματά του, χωρίς να έχει κανένα πρότυπο και χωρίς να δεχτεί καμιά επίδραση, όπως του τα υπαγόρευαν κάθε φορά η εσωτερική του παρόρμηση και οι οικογενειακές αναμνήσεις του. Υπάρχει πλάτος στα διηγήματα του Βιζυηνού, κι ακόμα υπάρχει αργοβάδιστη αφήγηση, που πλάθει την καθημερινή ζωή: μια ζωή με τη διάρκειά της, με τις αλλαγές και τις αναπάντεχες τροπές της. Οι ήρωες των διηγημάτων του συχνά βρίσκονται σε πλάνη αναφορικά με την πραγματικότητα: δεν γνωρίζουν ακριβώς τα γεγονότα, τα πραγματικά περιστατικά. Κι αυτή η άγνοια δημιουργεί μια έντονη δραματικότητα στο διήγημα.»
Σαχίνη Α., «Το διήγημα του Γ. Βιζυηνού», Επιστημονική Επετηρίς Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Περίοδος Α΄, 1968, Τόμος Ι΄, σ. 336 - 338.