ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ

  Εκτός από την προσωπική ερωτική ποίηση υπάρχουν και τα απαράμιλλα δημώδη ποήματα που εξυμνούν τον έρωτα. Ένα από αυτά, με κρητική προέλευση, έχει μελοποιηθεί από τον Δ. Παπαδημητρίου και ερμηνεύεται με ιδιαίτερα αισθαντικό τρόπο από την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Το ποίημα-τραγούδι μπορεί να προσφέρει γόνιμο προβληματισμό στην ομάδα των μαθητών της Α΄Λυκείου που εξετάζει το θέμα του έρωτα στη Λογοτεχνία και βρίσκεται στη διαδικασία της δημιουργίας ενός μουσικού αρχείου με μελοποιημένα ποιήματα. Εξυπακούεται, βέβαια, ότι απευθύνεται και στους υπόλοιπους αναγνώστες του ιστολογίου που τους αρέσει το καλό ελληνικό τραγούδι.

ΣΑΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΗΝ ΚΡΥΦΗ

Στίχοι: Παραδοσιακό


Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου


Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη



Δεν είναι πόνος να πονεί,

πόνος να θανατώνει,

σαν την αγάπη την κρυφή,

που δεν ξεφανερώνει.



Θαρρώ πεινώ, μα γω διψώ,

με δε διψώ, νυστάζω,

με δε νυστάζω ξαγρυπνώ

για σε κι αναστενάζω.

Μελαχρινό μου πρόσωπο,

φράγκικο μοναστήρι,

ούτε στην πόρτα φαίνεσαι,

ούτε στο παραθύρι.

Πρόβαλε φέξη τ' ουρανού

και στέρηση του κόσμου

το νου μου και το λογισμό,

όπου μου πήρες, δώσ' μου.