Ο μεγάλος δάσκαλος ''έφυγε'', το έργο του όμως όπως και η διδασκαλία του θα σηματοδοτούν την πορεία της εκπαίδευσης και του πολιτισμού μας.
Η γλωσσική παιδεία του νέου ανθρώπου είναι πρωτίστως πρόβλημα πνευματικής και ψυχικής καλλιέργειάς του. Κι αυτή η καλλιέργεια αρχίζει από την οικογένεια και συνεχίζεται μέσα στην ευρύτερη πολιτιστική και γλωσσική κοινότητα. Πρέπει να το κατανοήσουν κοινωνία και πολιτεία ότι η γλωσσική καλλιέργεια συνυφαίνεται με την πνευματική και την ψυχική καλλιέργεια. Η γλώσσα δεν αναπτύσσεται χωρίς τη σκέψη, ούτε η σκέψη χωρίς τη γλώσσα. Γι’ αυτό αν η Πολιτεία επιθυμεί ειλικρινώς να βοηθήσει τα παιδιά της να αναπτυχθούν γλωσσικά – και μάλιστα τα παιδιά των χαμηλότερων κοινωνικών τάξεων, δεδομένου ότι εκείνα κυρίως παρουσιάζουν τις σχετικές ελλείψεις, όταν με την είσοδό τους στο σχολείο αλλάζουν γλωσσικό κώδικα – δεν έχει παρά να οργανώσει καλύτερα την προσχολική αγωγή. Θα περιορίσει έτσι τις κοινωνικές ανισότητες, ενώ η δημοκρατία μας θα γίνει λιγότερο ελλειμματική.
Θα ήταν πολύ ευεργετικό για τα παιδιά των χαμηλότερων ιδιαίτερα κοινωνικών τάξεων να βρίσκονται από τα δυόμισι και τα τρία χρόνια τους κάποιες ώρες της ημέρας σε Κέντρα του Παιδιού, όπου θα γεύονται τα αγαθά του πολιτισμού και θα δέχονται μαζί με την πολιτιστική και τη γλωσσική αγωγή από εκπαιδευμένες δασκάλες και νηπιαγωγούς. Έτσι, χωρίς ανάγνωση και γραφή, χωρίς δηλαδή τον γνωστό σχολικό τρόπο που έχει καταντήσει απωθητικός, παρά με τραγούδι, παραμύθι και παιχνίδι, μέσα σε περιβάλλον που θα αντανακλά και θα πλουτίζει τις συνθήκες του σπιτιού, τα παιδιά θα δέχονται γλωσσική παιδεία. Το ιδεώδες, βέβαια, θα ήταν να τη δέχονται αυτήν την παιδεία και οι γονείς των παιδιών στα ίδια κέντρα.
Με τον τρόπο αυτό θα άρουμε, από τη μια μεριά, τις κοινωνικές ανισότητες, που αρχίζουν από την ώρα της γέννησης του ανθρώπου, και θα ετοιμάσουμε, από την άλλη, ένα καλύτερο σχολείο και μια δικαιότερη κοινωνία.
Ακούει κανείς;
Ο Χρίστος Τσολάκης γεννήθηκε το 1935 στη Μόρνα (Σκοτεινά) της Πιερίας. Αποφοίτησε ως αριστούχος από τη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ όπου είχε δασκάλους του, μεταξύ άλλων, τους Εμμανουήλ Κριαρά, Ιωάννη Κακριδή, Λίνο Πολίτη, Απόστολο Βακαλόπουλο και Νικόλαο Ανδριώτη.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 υπήρξε μέλος των επιτροπών του Υπουργείου Παιδείας που σχεδίασαν τη γλωσσική και εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της περιόδου 1976-1978 σχετικά με τη διδασκαλία της νεοελληνικής γλώσσας και της αρχαίας ελληνικής γραμματείας από μετάφραση.
Στην συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Κλασικό Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου του Λουντ στη Σουηδία, όπου γνώρισε το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας και δίδαξε νεοελληνική γλώσσα και λογοτεχνία.
Υπηρέτησε στη γενική εκπαίδευση ως καθηγητής, σχολικός σύμβουλος και διευθυντής της ΣΕΛΜΕ (Σχολή Επιμόρφωσης Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης) και του ΠΕΚ (Περιφερειακού Επιμορφωτικού Κέντρου) Θεσσαλονίκης.
Ήταν επικεφαλής των συγγραφικών ομάδων οι οποίες με τη συνεργασία του ΚΕΜΕ/ Παιδαγωγικού Ινστιτούτου έγραψαν τα βιβλία «Νεοελληνική γλώσσα» για το γυμνάσιο και «Έκφραση – Έκθεση» για το λύκειο. Απεβίωσε στις 30 Ιουλίου 2012.
 |
| ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΣΟΛΑΚΗΣ (1935-2012) |
Η γλωσσική παιδεία του νέου ανθρώπου είναι πρωτίστως πρόβλημα πνευματικής και ψυχικής καλλιέργειάς του. Κι αυτή η καλλιέργεια αρχίζει από την οικογένεια και συνεχίζεται μέσα στην ευρύτερη πολιτιστική και γλωσσική κοινότητα. Πρέπει να το κατανοήσουν κοινωνία και πολιτεία ότι η γλωσσική καλλιέργεια συνυφαίνεται με την πνευματική και την ψυχική καλλιέργεια. Η γλώσσα δεν αναπτύσσεται χωρίς τη σκέψη, ούτε η σκέψη χωρίς τη γλώσσα. Γι’ αυτό αν η Πολιτεία επιθυμεί ειλικρινώς να βοηθήσει τα παιδιά της να αναπτυχθούν γλωσσικά – και μάλιστα τα παιδιά των χαμηλότερων κοινωνικών τάξεων, δεδομένου ότι εκείνα κυρίως παρουσιάζουν τις σχετικές ελλείψεις, όταν με την είσοδό τους στο σχολείο αλλάζουν γλωσσικό κώδικα – δεν έχει παρά να οργανώσει καλύτερα την προσχολική αγωγή. Θα περιορίσει έτσι τις κοινωνικές ανισότητες, ενώ η δημοκρατία μας θα γίνει λιγότερο ελλειμματική.
Θα ήταν πολύ ευεργετικό για τα παιδιά των χαμηλότερων ιδιαίτερα κοινωνικών τάξεων να βρίσκονται από τα δυόμισι και τα τρία χρόνια τους κάποιες ώρες της ημέρας σε Κέντρα του Παιδιού, όπου θα γεύονται τα αγαθά του πολιτισμού και θα δέχονται μαζί με την πολιτιστική και τη γλωσσική αγωγή από εκπαιδευμένες δασκάλες και νηπιαγωγούς. Έτσι, χωρίς ανάγνωση και γραφή, χωρίς δηλαδή τον γνωστό σχολικό τρόπο που έχει καταντήσει απωθητικός, παρά με τραγούδι, παραμύθι και παιχνίδι, μέσα σε περιβάλλον που θα αντανακλά και θα πλουτίζει τις συνθήκες του σπιτιού, τα παιδιά θα δέχονται γλωσσική παιδεία. Το ιδεώδες, βέβαια, θα ήταν να τη δέχονται αυτήν την παιδεία και οι γονείς των παιδιών στα ίδια κέντρα.
Με τον τρόπο αυτό θα άρουμε, από τη μια μεριά, τις κοινωνικές ανισότητες, που αρχίζουν από την ώρα της γέννησης του ανθρώπου, και θα ετοιμάσουμε, από την άλλη, ένα καλύτερο σχολείο και μια δικαιότερη κοινωνία.
Ακούει κανείς;
Ο Χρίστος Τσολάκης γεννήθηκε το 1935 στη Μόρνα (Σκοτεινά) της Πιερίας. Αποφοίτησε ως αριστούχος από τη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ όπου είχε δασκάλους του, μεταξύ άλλων, τους Εμμανουήλ Κριαρά, Ιωάννη Κακριδή, Λίνο Πολίτη, Απόστολο Βακαλόπουλο και Νικόλαο Ανδριώτη.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 υπήρξε μέλος των επιτροπών του Υπουργείου Παιδείας που σχεδίασαν τη γλωσσική και εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της περιόδου 1976-1978 σχετικά με τη διδασκαλία της νεοελληνικής γλώσσας και της αρχαίας ελληνικής γραμματείας από μετάφραση.
Στην συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Κλασικό Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου του Λουντ στη Σουηδία, όπου γνώρισε το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας και δίδαξε νεοελληνική γλώσσα και λογοτεχνία.
Υπηρέτησε στη γενική εκπαίδευση ως καθηγητής, σχολικός σύμβουλος και διευθυντής της ΣΕΛΜΕ (Σχολή Επιμόρφωσης Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης) και του ΠΕΚ (Περιφερειακού Επιμορφωτικού Κέντρου) Θεσσαλονίκης.
Ήταν επικεφαλής των συγγραφικών ομάδων οι οποίες με τη συνεργασία του ΚΕΜΕ/ Παιδαγωγικού Ινστιτούτου έγραψαν τα βιβλία «Νεοελληνική γλώσσα» για το γυμνάσιο και «Έκφραση – Έκθεση» για το λύκειο. Απεβίωσε στις 30 Ιουλίου 2012.
καλή αντάμωση Δάσκαλε!
ΑπάντησηΔιαγραφή