 |
| Κοιμώμενος Ἒρως. Μητροπολιτικὸ Μουσεῖο Νέας Ὑόρκης. |
Παρακλαυσίθυρον
Ένα αρχαίο ερωτικό ποίημα και θρηνητικό τραγούδι, που το τραγουδούσε μπροστά στην πόρτα του προσώπου που παρατούσε το ταίρι του,ή για να του εκμυστηρευτεί τον έρωτά του. Το ποίημα αυτό συνήθως, αν το εν λόγω άτομο δεν μπορούσε να το γράψει το ίδιο, παραγγελλόταν σε κάποιον ποιητή ή κάποια ποιήτρια στην αρχαία Ελλάδα!
Ἐξ ἀμφοτέρων γέγονεν αἵρεσις· ἐζευγίσμεθα· τῆς φιλίης
Κύπρις ἔστ' ἀνάδοχος· ὀδυνή μ' ἔχει, ὅταν ἀναμνησθῶ
ὡς κατεφίλει 'πιβούλως μέλλων με καταλιμπάνειν
ἀκαταστασίης εὑρετής. Χὠ τὴν φιλίην ἐκτικώς
5 ἔλαβέ μ' Ἔρως, οὐκ ἀπαναίνομαι, αὐτὸν ἔχουσ΄ ἐν τῇ διανοίαι.
Ἄστρα φίλα καὶ πότνια Νὺξ συνερῶσά μοι παρά-
πεμψον ἔτι με νῦν πρὸς ὃν Κύπρις ἔκδοτον ἄγει με
χὠ πολὺς Ἔρως παραλαβών. Συνοδηγὸν ἔχω
τὸ πολὺ πῦρ τοὐν τῇ ψυχῇ μου καιόμενον. Ταῦτά
10 μ' ἀδικεῖ, ταῦτά μ' ὀδυνᾷ· ὁ φρεναπάτης, ὁ πρὸ τοῦ
μέγα φρονῶν, καὶ ὁ τὴν Κύπριν οὐ φάμενος εἶναί μοι τοῦ 'ρᾶν αἰτίαν,
οὐκ ἤνεγκε νῦν τὴν τυχοῦσαν ἀδικίην.
Μέλλω μαίνεσθαι· ζῆλος γάρ μ' ἔχει, καὶ κατακαίομαι
καταλελειμμένη. Αὐτὸ δὲ τοῦτό μοι τοὺς στεφάνους
15 βάλε, οἷς μεμονωμένη χρωτισθήσομαι.
Κύριε, μή μ' ἀφῇς ἀποκεκλειμένην· δέξαι
μ'· εὐδοκῶ, ζηλῶ δουλεύειν. Ἐπιμανῶς ἐρᾶν
μέγαν ἔχει πόνον, ζηλοτυπεῖν γὰρ δεῖ, στέγειν,
καρτερεῖν· ἂν δ' ἑνὶ προσκαθῇ, μόνον ἄφρων ἔσει,
20 ὁ γὰρ μονιὸς ἔρως μαίνεσθαι ποιεῖ.
Γίνωσχ' ὅτι θυμὸν ἀνίκητον ἔχω, ὅταν ἔρις
λάβῃ με· μαίνομαι εἰ μονο-
κοιτήσω, σὺ δὲ χρωτίζεσθ' ἀποτρέχεις.
(papyrus = 173-100 av.)
Μετάφραση
Με κοινή μας επιλογή και σύμμαχο την αγαπημένη Αφροδίτη, γίναμε ταίρι.
Πονώ σα θυμάμαι που με φιλούσες επίμονα, σκορπίζοντας στο κορμί μου τόσο γλυκιά σύγχυση, ενώ είχες σκοπό να με παρατήσεις και να διαλύσεις την αγάπη μας.
Δεν αντιμάχομαι πια τον έρωτα που νιώθω.
Αγαπημένα άστρα και νύχτα δέσποινα, γλυκιοί συνεργοί, άσφαλτα στείλτε με σ” αυτόν, που κι η ίδια η Αφροδίτη έρμαιο μ” οδηγεί, εκεί, όπου ο μεγάλος Έρωτας περιμένει να με τυλίξει στα δεσμά του.
Συνοδοιπόρος μου η μεγάλη φλόγα που καίει τα σωθικά μου.
Ο λογοπλάνος μαυλιστής του νου μου, αυτός που από πάντα του μεγαλοπιανόταν, αγνόησε την αγάπη μου δίχως να φέρει βαριά την αδικία που μου “κανε.
Αυτό ειν” άδικο για με και με πεθαίνει.
Οργίζομαι!
Τρελαίνομαι!
Καίγομαι, μονάχη μου!
Αφέντη του νου, της καρδιάς και του κορμιού μου, χρωμάτισε πάλι την άδεια μοναξιά μου!
Δέξου με, που σου ζητώ διακαώς και με χαρά, να “μαι δούλα σου και μη με παραμερίζεις άκαρδα!
Μεγάλη οδύνη έχει ο μανιασμένος, χωρίς ανταπόκριση, έρωτας κι οδηγεί στη τρέλα.
Γιατί πρέπει να υπομένει, να καρτερά και να ψήνεται στις πύρινες γλώσσες της ζήλειας.
Μάθε πως σου “χω απέραντη κι ακατανίκητη οργή!
Τρελαίνομαι σα πλαγιάζω ολομόναχη στο κρεβάτι μας, ενώ εσύ αλλού δίνεις και παίρνεις χαρά!
Μετάφραση Πάτροκλος Χατζηαλεξάνδρου www.peri-grafis.com
Ένα σύγχρονο ''παρακλαυσίθυρον''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου