ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΚΡΙΔΗΣΚανένας λαός δεν αγάπησε και δεν επίστεψε τόσο στον άνθρωπο όσο ο αρχαίος ελληνικός.
Περισσότερο από κάθε άλλο λαό ο αρχαίος ελληνικός καταφάσκει τον άνθρωπο, τον πιστεύει δυνατό όχι ν' απαρνηθεί τον εαυτό του, αλλά να τον ξεπεράσει. Κι από την εξαίσια αυτή πίστη κινημένος πλάθει πλήθος μυθικές μορφές με το λόγο και με τη σμίλη και με το πινέλο, μορφές που παλεύουν για την τελείωση, μορφές πλαστικές, ζωντανές, αναστημένες πάνω στο μάρμαρο, στο απλό αγγειογράφημα, στο στίχο μέσα, στο ιστορικό έργο, στο φιλοσοφικό διάλογο.
Όποιος κλείνει τη δύναμη να υποτάξει τη ζωή στο μύθο και όχι το μύθο στη ζωή αξίζει αλήθεια να τον μακαρίζει κανείς. Όμως όχι γιατί είναι να περάσει μια ζωή ήρεμη, άπονη, ευτυχισμένη, όπως ορίζει την ευτυχία ο όχλος. Ακριβώς για το αντίθετο, γιατί βαστάει ν' αγωνιστεί και να πονέσει.
Σε μια φυγόμυθη εποχή, όπως αυτή που περνάμε σήμερα, η αρχαία δημιουργία είναι ένα μορφωτικό αγαθό αναντικατάστατο. Την πίστη στο δικό της μυθικό άνθρωπο, αυτή δε ζητάμε να μας τη χαρίσει. Να μας βοηθήσει όμως να κερδίσουμε ξανά την πίστη σ' ένα μύθο ανθρώπου, να μάθουμε και πάλι να πονούμε για την τελείωσή μας, αυτό είναι που θέλουμε.
Ο νέος άνθρωπος που μπαίνει στη ζωή, αγνός κι αδιάφθορος καθώς είναι, δεν μπορεί παρά θα κλείνει στην ψυχή του το μύθο ενός ανθρώπου καλύτερου. Όμως είναι φυσικό να μην έχει και τόσην αντοχή, όση χρειάζεται για να κρατήσει το μύθο αυτόν αλώβητο μπροστά στη σκληρότητα της ζωής. Το πιο μεγάλο στήριγμα τέτοιες ώρες θα του σταθεί η πίστη του αρχαίου Έλληνα στον άνθρωπο. Εδώ βρίσκεται η δικαίωση της κλασσικής παιδείας. Η κλασσική παιδεία δε ζητάει ν' ασκήσει μιαν ειδική ικανότητα του ανθρώπου, όπως να πούμε τα μαθηματικά ασκούν το λογικό. Εκείνο που θέλει είναι να φέρει το νέο σ' επαφή μ' ένα πλήθος ψυχές δυνατές και μεγάλες και έτσι να του δυναμώσει τη χαρά και την πίστη στον άνθρωπο, κι ακόμα να κρατήσει ζωντανό μπροστά του το όραμα ενός μυθικού ανθρώπου, αν είναι η ζωή του νέου αυτού να έχει κάποιο σκοπό και να μην παραδέρνει ακυβέρνητη, χωρίς να ξέρει για πού τραβάει.
Περισσότερο από κάθετί έχουμε ανάγκη από φωτισμένους δασκάλους, δασκάλους που θα έχουν αγαπήσει τον άνθρωπο κι ακόμα ζήσει μέσα τους πρώτα τη σημασία της ελληνικής παιδείας και που θα θελήσουν να θεμελιώσουν ύστερα ένα νεοελληνικό γυμνάσιο πραγματικά ανθρωπιστικό.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΚΡΙΔΗΣ(βιογραφικό σημείωμα)
Περισσότερο από κάθε άλλο λαό ο αρχαίος ελληνικός καταφάσκει τον άνθρωπο, τον πιστεύει δυνατό όχι ν' απαρνηθεί τον εαυτό του, αλλά να τον ξεπεράσει. Κι από την εξαίσια αυτή πίστη κινημένος πλάθει πλήθος μυθικές μορφές με το λόγο και με τη σμίλη και με το πινέλο, μορφές που παλεύουν για την τελείωση, μορφές πλαστικές, ζωντανές, αναστημένες πάνω στο μάρμαρο, στο απλό αγγειογράφημα, στο στίχο μέσα, στο ιστορικό έργο, στο φιλοσοφικό διάλογο.
Όποιος κλείνει τη δύναμη να υποτάξει τη ζωή στο μύθο και όχι το μύθο στη ζωή αξίζει αλήθεια να τον μακαρίζει κανείς. Όμως όχι γιατί είναι να περάσει μια ζωή ήρεμη, άπονη, ευτυχισμένη, όπως ορίζει την ευτυχία ο όχλος. Ακριβώς για το αντίθετο, γιατί βαστάει ν' αγωνιστεί και να πονέσει.
Σε μια φυγόμυθη εποχή, όπως αυτή που περνάμε σήμερα, η αρχαία δημιουργία είναι ένα μορφωτικό αγαθό αναντικατάστατο. Την πίστη στο δικό της μυθικό άνθρωπο, αυτή δε ζητάμε να μας τη χαρίσει. Να μας βοηθήσει όμως να κερδίσουμε ξανά την πίστη σ' ένα μύθο ανθρώπου, να μάθουμε και πάλι να πονούμε για την τελείωσή μας, αυτό είναι που θέλουμε.
Ο νέος άνθρωπος που μπαίνει στη ζωή, αγνός κι αδιάφθορος καθώς είναι, δεν μπορεί παρά θα κλείνει στην ψυχή του το μύθο ενός ανθρώπου καλύτερου. Όμως είναι φυσικό να μην έχει και τόσην αντοχή, όση χρειάζεται για να κρατήσει το μύθο αυτόν αλώβητο μπροστά στη σκληρότητα της ζωής. Το πιο μεγάλο στήριγμα τέτοιες ώρες θα του σταθεί η πίστη του αρχαίου Έλληνα στον άνθρωπο. Εδώ βρίσκεται η δικαίωση της κλασσικής παιδείας. Η κλασσική παιδεία δε ζητάει ν' ασκήσει μιαν ειδική ικανότητα του ανθρώπου, όπως να πούμε τα μαθηματικά ασκούν το λογικό. Εκείνο που θέλει είναι να φέρει το νέο σ' επαφή μ' ένα πλήθος ψυχές δυνατές και μεγάλες και έτσι να του δυναμώσει τη χαρά και την πίστη στον άνθρωπο, κι ακόμα να κρατήσει ζωντανό μπροστά του το όραμα ενός μυθικού ανθρώπου, αν είναι η ζωή του νέου αυτού να έχει κάποιο σκοπό και να μην παραδέρνει ακυβέρνητη, χωρίς να ξέρει για πού τραβάει.
Περισσότερο από κάθετί έχουμε ανάγκη από φωτισμένους δασκάλους, δασκάλους που θα έχουν αγαπήσει τον άνθρωπο κι ακόμα ζήσει μέσα τους πρώτα τη σημασία της ελληνικής παιδείας και που θα θελήσουν να θεμελιώσουν ύστερα ένα νεοελληνικό γυμνάσιο πραγματικά ανθρωπιστικό.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΚΡΙΔΗΣ(βιογραφικό σημείωμα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου