Ένα τρυφερό μικροδιήγημα της γνωστής ποιήτριας και φιλολόγου με πολύχρονη θητεία σε όλα τα μετερίζια της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, Κούλας Αδαλόγλου.
Κρατώντας κάτι εύθραυστο
(Από ανέκδοτη συλλογή, πρώτη εμφάνιση περ. Θευθ, τεύχ. 9, Ιούνιος 2019)
Τον έβλεπαν να έρχεται μόνος στις προβολές ταινιών για παιδιά, σε αυτές που άρχισαν να πηγαίνουν τη μικρή τους, μια περιπέτεια του Αη Βασίλη, Μάγια η μέλισσα, Πήτερ Ράμπιτ. Έμαθαν από φίλους ότι τον έβλεπαν καιρό, και σχολίασαν διάφορες εκδοχές. Ηλικιωμένος, ψηλός και ασπρομάλλης, καθόταν πάντα μπροστά μπροστά. Έτσι που εύκολα τον πρόσεχες.
Στην πιο πρόσφατη ταινία, καθισμένοι στην πίσω σειρά, τον άκουσαν να λέει στη διπλανή του, κενή, θέση: «Ξέχασα να πάρω τα γυαλιά μου. Αλλά τι σημασία έχει; Θα έρθουν πάλι οι πεταλούδες, τα λουλούδια, τα ξωτικά», και χαμογέλασε γλυκά.
Έφευγε τελευταίος, περπατώντας αργά και σαν να κρατούσε κάτι εύθραυστο κοντά του.
Είτε είχε ήλιο εκτυφλωτικό είτε την υγρή ομίχλη που καταργεί τα περιγράμματα, βάδιζε πάντα ίσα στον ανηφορικό δρόμο και χανόταν στο βάθος.
Η παρέα, μετά την προβολή, αποφάσισε να συνεχίσει την έξοδό της σε ένα καφέ με play room για παιδιά, το «Γαλάζιο μανιτάρι». Τον είδαν να μπαίνει ύστερα από λίγο. Κρατούσε ένα πολύχρωμο μπαλόνι, από αυτά που στέκονται ψηλά, και έγερνε πάντα προς τη μεριά του μπαλονιού. Παρήγγειλε ζεστή σοκολάτα και ένα γλυκό με φράουλες. Καθόταν πλάτη προς αυτούς και δεν μπορούσαν να δουν εκφράσεις στο πρόσωπό του, αλλά τον έβλεπαν να σκύβει συχνά προς τη διπλανή του άδεια καρέκλα, που την είχε περιβάλει με το χέρι του.
Η σοκολάτα στο φλιτζάνι κρύωνε.
ΚΟΥΛΑ ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου