 |
| Δημήτρης Αναστασίου, Στα κεντρικά του ονείρου |
Νύχτα εφημερίας
Βαδίζει ασθμαίνοντας, σέρνοντας το πόδι με τη θρόμβωση. Η ομίχλη έχει κατακαθίσει πάνω από το νοσοκομείο. Νύχτα εφημερίας. Η Εθνικής Αμύνης άδεια, ο Βαρδάρης σφυρίζει υπόκωφα. Στην είσοδο του νοσοκομείου γίνεται ο έλεγχος.
-Τι πάθατε;
-Έχω ένα πρήξιμο στο δεξί πόδι και πονάω υπερβολικά!
Την θερμομετρεί και με γρήγορες κινήσεις των χεριών, σαν τους τροχονόμους που ρυθμίζουν την κυκλοφορία τροχοφόρων, την κατευθύνει στον τομέα των επειγόντων περιστατικών.
-… στους αγγειοχειρουργούς!
Με τη μάσκα μέχρι τα μάτια, γάντια μιας χρήσης και δυσκολία στην κίνηση κατευθύνεται εκεί που της υπέδειξε η υπεύθυνη της εφημερίας. Η αυλή του νοσοκομείου είναι ασφυκτικά γεμάτη από ασθενοφόρα με εποχούμενους αστροναύτες. Μεταφέρουν ασθενείς με covid. Πρέπει να περάσει από τα στενά διάκενα που σχηματίζονται από τα σταθευμένα φορεία για να φτάσει στην είσοδο των εξεταστηρίων. Παντού αντηχούν άναρθρες κραυγές, δύσπνοια και βογκητά απ’ έξω κι από μέσα, από τον δεύτερο όροφο, από τα ανοιχτά παράθυρα που οδηγούν στις κλινικές όπου στήθηκε η κονίστρα για την ασύμμετρη πάλη με τον «Γολιάθ», τα αλώνια του Χάρου. Εκείνη, φοβισμένη και υποφέροντας από τον οξύ πόνο, κατευθύνεται στην αίθουσα αναμονής, όπου ένα αυτοσχέδιο παραβάν την χωρίζει από το ιατρείο. Ελάχιστοι άνθρωποι, σκυθρωποί και με τον τρόμο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους, περιμένουν. Νοσηλεύτριες, με μάσκες και γάντια, ιδρωμένες, πηγαινοέρχονται γρήγορα, ζωντανεύοντας μια σκηνή fast motion κινηματογραφικής ταινίας. Γιατροί μασκοφόροι εξετάζουν στα κρεβάτια του πόνου. Οι ομιλίες διακόπτονται από τις γνώριμες, πλέον, φωνές απόγνωσης του δευτέρου ορόφου.
-είναι ασθενείς με κορωνοϊό, δεν μπορούν να αναπνεύσουν…Μουρμουρίζει κάτω από τη μάσκα ένας από την αίθουσα αναμονής. Η ατμόσφαιρα είναι ασφυκτική, σαν μέγγενη που σφίγγει τον λαιμό.
-εσείς τι έχετε;
-Μάλλον, ειλεό, το’ χω ξαναπάθει
-εγώ, θρόμβωση στο πόδι
-λέτε να μας κρατήσουν μέσα;
-θα δούμε…
Στη σκέψη και μόνο της εισαγωγής στο νοσοκομείο, ο πόνος άρχισε να υποχωρεί, όχι όμως και το οίδημα.
«Ευτυχώς», σκέφτηκε, «δεν έχω κολλήσει τον ιό, αν όμως κολλήσω τώρα;»
Προσέχει κάθε της κίνηση, στέκεται όρθια, δεν ακουμπά τίποτα, ρίχνει συνέχεια αντισηπτικό πάνω στα γάντια της και εφαρμόζει τη μάσκα, σχεδόν μέχρι τα ματόκλαδά της. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης… να ζήσει αυτή… Μετά, όμως, σύγκρυο διαπερνά το σώμα της, ακούγοντας πάλι ένα αγκομαχητό από τον τόπο του μαρτυρίου.
Μονολογεί, «ποιος καημένος παλεύει να ζήσει; Σήμερα αυτός, αύριο εγώ. Δεν κάνει διακρίσεις ο ιός, δεν κάνει εξαιρέσεις ο θάνατος…»
Μετά από μισή ώρα αναμονής, που της φάνηκε αιώνας, ήρθε και η σειρά της. Ο αγγειοχειρουργός τής συνιστά ακινησία και μια ενέσιμη αγωγή και, φυσικά, να επιστρέψει σπίτι της, στην εγκλωβισμένη της ζωή. Μακριά, όμως, από τον ασφυκτικό κλοιό του κορωνοϊού, μακριά και προσωρινά!
ΕΛΕΝΗ Κ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου