ερανίστρια : Κ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ-ΜΕΛΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΠΟΙΗΜΑ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΑ στο περιοδικό ΝΟΗΜΑ

ΤΕΥΧΟΣ 3 ISSN 2585-3716 : Το ταξίδι της Ιφιγένειας, σ.178-180, διήγημα

ΤΕΥΧΟΣ 4 ISSN 2585-3716 : Όνειρο στο facebook, σ. 174-178, διήγημα

ΤΕΥΧΟΣ 5 ISSN 2585-3716: Οι εκλεκτικές συγγένειες ανάμεσα στον επιτάφιο λόγο και τα επιτάφια επιγράμματα του Γρηγορίου Ναζιανζηνού, σσ. 88-96, άρθρο

ΤΕΥΧΟΣ 6 ISSN 2585-3716: Η Προς Γαλάτας επιστολή του Αποστόλου Παύλου υπό το πρίσμα της ρητορικής κριτικής, σ. 108-119, άρθρο

ΤΕΥΧΟΣ 7 ISSN 2585-3716: Η ειρωνεία στη διαχρονία της ποίησης: συγκριτική εξέταση ανάμεσα σε ένα καλλιμάχειο επίγραμμα και ένα ποίημα του Καρυωτάκη, άρθρο

ΤΕΥΧΟΣ 8 ISSN 2585-3716: Επιτάφιοι λόγοι: από τους Αθηναίους ρήτορες στους Καππαδόκες Πατέρες, άρθρο

ΤΕΥΧΟΣ 10 ISSN 2585-3716: 1. Οι οικογενειακοί επιτάφιοι λόγοι του Γρηγορίου Ναζιανζηνού, άρθρο

2. "Σαν να' χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί"... των γυναικών, διήγημα

κατ' ἔρωτα τῆς παιδεύσεως

Εἶχον ἡμᾶς ᾿Αθῆναι, καθάπερ τι ῥεῦμα ποτάμιον,ἀπο μιᾶς σχισθέντας πηγῆς τῆς πατρίδος εἰς διάφορον ὑπερορίαν κατ' ἔρωτα τῆς παιδεύσεως καὶ πάλιν εἰς τ αὐτὸ συνελθόντας, ὥσπερ ἀπὸ συνθήματος οὕτω Θεοῦ κινήσαντος. Εἶχον δε μικρῷ μεν ἐμε πρότερον, τον δ' εὐθυς μετ' ἐμέ, μετα πολλῆς προσδεχθέντα και περιφανοῦς τῆς ἐλπίδος.

Γρηγόριος Ναζιανζηνός, Επιτάφιος εις τον Μ. Βασίλειον, 15, 1

[Ονειρευτήκαμε ένα σχολείο, κάποτε]

Έπεσα κάτω κι έκλεισα τα μάτια.

Είπα θα κάνω

πως δεν καταλαβαίνω.

Ας γίνουν όλα

ερήμην μου.

Τηλέφωνα χτυπούσαν άνθρωποι περνούσαν

σκουντουφλούσαν πάνω μου με άγγιζαν με κλωτσούσαν

με χάιδευαν με τρυπούσαν

με λεηλάτησαν.

Ξύπνησα σ’ έναν πύργο

φυλακισμένη

ένα παράθυρο στην κορυφή μονάχα

έριξα τα μαλλιά μου

όμως του κάκου

κανένας δεν επιάστη ν’ ανεβεί,

να με γλιτώσει.

[...]

Όταν ξαφνικά

είδα παράμερα το δάσκαλο,

λίγο σκυφτός κι αδυνατισμένος μού φάνηκε.

Πατούσε ελαφρά πάνω στα φύλλα

και κάτι έψαξε να πάρει απ’ τη μεγάλη τσάντα.

Και μεμιάς σκόρπισαν τριγύρω φθόγγοι.

άλλοι βαριοί πάτησαν στη γη

κι άλλοι αναρριχητικοί πετάξανε κλαδιά και ψήλωσαν.

Ξέκρινα τότε σκουριασμένο

το κ λ ε ι δ ί στην τσάντα.

Έδωσα μια, πιάστηκα από τ’ αναρριχώμενα φωνήματα

κι εκείνα μ’ απιθώσαν καταγής.

Πάμε, του είπα. Καιρός να ξεκλειδώσεις το σχολείο.

Με κοίταξε στοχαστικά και, ναι

είναι καιρός, χαμογέλασε.

Γρήγορα, πριν πάρουνε χαμπάρι πως τους ξέφυγα, είπα.

Να βιαστούμε.

Κι ήταν τότε που ήρθαν τα παιδιά.

Πολλά παιδιά, όλο ζωή και υγεία.

Έπαιζαν με τους φθόγγους κι εκείνοι, υπομονετικοί,

έγιναν έλκηθρα,

έγιναν μπάλες, μπαλόνια, αερόστατα.

Μαζεύτηκε το πλήθος και κοιτούσε,

κάπου κάπου ένας φθόγγος καθότανε πάνω στον ώμο,

στο χέρι ή στο κεφάλι τους,

τον κοίταζαν αυτοί προσεχτικά

και κ α τ α λ ά β α ι ν α ν.

Οι προεξάρχοντες ενοχλημένοι διέλυσαν την πομπή.

Ήταν η στιγμή

που η παλιά κλειδαριά

δέχτηκε μέσα της και πάλι το κλειδί

κι απάντησε στο γύρισμά του

με το χαρμόσυνο τρίξιμο

της δικαιωμένης προσμονής.

Κούλα Αδαλόγλου

Από τη συλλογή «Μαθητεία στην αναμονή», «Αφήγηση πρώτη», 2001

Μανώλης Αναγνωστάκης

Επιτύμβιον Πέθανες — κι έγινες και συ: ο καλός, Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης. Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων, Εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες. 5 Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το ’ξερα τί κάθαρμα ήσουν, Τί κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα Κοιμού εν ειρήνη, δεν θα ’ρθώ την ησυχία σου να ταράξω. (Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω Πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο). 10 Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός, Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης. Δε θα ’σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.